Kamienny krzyż z szarego granitu, wykonany w dość archaicznym stylu, niewykluczone, że jest to półprodukt. U zwieńczenia krzyża widoczny wizerunek twarzy ludzkiej lub czaszki, ew. postaci demonologicznej. Wyraźnie zaznaczone oczy, nos, usta, broda oraz włosy (według jednego z mieszkańców wsi na krzyżu ma być wyobrażona tzw. „zmora” lub zaraza). W części środkowej inskrypcje (prawdopodobnie po łacinie).
Kamienny krzyż zwieńczony jest krzyżem żeliwnym, nabitym odwrotnie do frontu zabytku w kierunku drogi. Sam zabytek ustawiony jest frontem w stronę pól. Z drogi wyobrażenie twarzy oraz napisy są niewidoczne.
Pierwotnie zabytek znajdował się w innym miejscu, na skrzyżowaniu dróg, gdzie leżał w pozycji horyzontalnej obok kapliczki. W trakcie budowy szosy oraz nowych domów w latach 90-tych krzyż został przewrócony przez koparkę, następnie okoliczni mieszkańcy ustawili go przy drodze, w miejscu gdzie stoi obecnie – po prawej stronie drogi z Kuźnicy do Nowodzieli. W pobliżu krzyża miał znajdować się również kamień z wyobrażeniem ludzkiej stopy, został jednak zniszczony w trakcie budowy drogi.
W trakcie prowadzenia wywiadów wśród okolicznej ludności nie zanotowano podań ani legend związanych z zabytkiem.
Nazwa lokalna zabytku: „płyta”
Wedle opisu W. Prackiego (1900 r.) we wsi znajdować się miały trzy kamienie ze znakami:
W trakcie kwerendy terenowej odnaleziono jedynie kamień nr 1, leżący obecnie przy grocie poświęconej Matce Bożej, ufundowanej przez jednego z mieszkańców wsi. Kamień pierwotnie zwieziony z pola przez jednego z gospodarzy (Marcina Czerwieńskiego, w drugiej połowie XIX w.) i ustawiony przed jednym z domów we wsi.
Obecny właściciel gospodarstwa (Adam Śledź) przeniósł kamień pod grotę poświęconą NMP ustawionej pośrodku wsi.
Kamień nr 2 został zniszczony kilka lat temu, wyrwany traktorem został rozbity i użyty do budowy drogi. Kamień nr 3 również nie istnieje. Według mieszkańców wsi także został zniszczony w ciągu kilkunastu ostatnich lat.
W końcu XIX w. we wsi znajdowały się dwa kamienie.
Pierwszy leżał na granicy dawnego lasu w miejscu zwanym „Zarośle”, na kamieniu widoczna była stopa, zwrócona palcami na północ (głębokość wykucia 10-15 mm) za śladem znajdowało się wgłębienie – wedle miejscowych ślad po lasce. Kamień obecnie znajduje się pod ołtarzem kapliczki (tzw. „kapliczka w lesie”) pw. Św. Antoniego, zbudowanej w 1908 r., jest całkowicie zabudowany. Kapliczka objęta jest opieką konserwatorską. Kamień ten miał posiadać cudowne właściwości lecznicze. Woda zbierająca się w zagłębieniu w kształcie śladu stopy miała leczyć oczy.
Wedle legendy ślad stopy zostawiła Matka Boża w trakcie swojej wędrówki.
Drugi kamień ze „śladą” leżał po przeciwległej stronie w miejscu zwanym „Śpiczek”, miejscowe podanie głosiło, że miał wpływ na pogodę – gdy ktoś go przewrócił padało, gdy była potrzeba słonecznej pogody kamień prostowano i stawiano, nie znaleziony przez W. Prackiego (przypuszczał, że wzięty na budowę drogi). Kwerenda terenowa również nie potwierdziła jego istnienia.
Duży głaz granitowy leżący w lesie zwanym Dąbrowa nieopodal Suchowolskiej Branicy, pomiędzy wsiami Podlesie oraz Wohyń.
Na płaskiej powierzchni kamienia widoczne dwa wykucia w kształcie podków
Wedle miejscowego podania na kamieniu mają być widoczne ślady podków Bolesława Chrobrego
Kamienny krzyż z szarego granitu, stojący na wzgórzu zwanym „Kamienną Babą” (zabytek jest prawdopodobnie późnośredniowiecznym lub nowożytnym krzyżem nagrobnym).
Wedle miejscowej legendy jest to dziewczyna zaklęta w kamień przez swoją matkę:
„W wiosce mieszkała piękna dziewczyna, która bardzo chciała wyjść za mąż za jednego kawalera ze wsi, jej rodzice jednak nie akceptowali jej wyboru. Mino to młodzi postanowili się pobrać, dziewczyna ubrała się odświętnie do ślubu i ruszyła do kościoła sama. Jej matka wykrzyknęła za nią, by lepiej się w kamień zamieniła, niż wzięła ślub wbrew jej woli. Klątwa się spełniła, podczas drogi do kościoła dziewczyna skamieniała i zamieniła się w głaz.” (wedle jednego z informatorów we wsi Neple)
Granitowa stela ustawiona na jednym z grobów na cmentarzu prawosławnym, wysokości 120 cm, zwieńczona archaicznym wizerunkiem twarzy ludzkiej z wyraźnie zaznaczonymi oczami, nosem i ustami. Na nagrobku widoczny jest napis wykonany w cyrylicy oraz data 1892. Zabytek ten nie ma analogii wśród innych chłopskich nagrobków z tego okresu. 
Biorąc pod uwagę formę i styl wykonania, niewykluczone, że mamy do czynienia z zabytkiem znacznie starszym, wtórnie użytym w końcu XIX w. Wtedy też domniemany posąg mógł zostać ociosany przez kamieniarza. O wtórnym wykorzystaniu zabytku może świadczyć wieńczący go żelazny krzyż, który wbity jest na odwrót w stosunku do części twarzowej posągu. Niewykluczone, że mamy tu do czynienia z zabytkiem wczesnośredniowiecznym, tzw. babą kamienną.
Granitowy głaz narzutowy o wymiarach 250x170x90 cm, częściowo zanurzony w rzece 
Nie zanotowano szczególnych wierzeń związanych z obiektem; zdaniem jednej z informatorek stópka może być śladem Pana Jezusa, który odpoczywał na kamieniu, zaś symetryczny otwór śladem po jego lasce.
W latach 1880-1900 – na kolonii pod lasem, pomiędzy Klopotami Bańkami a Kłopotami Stanisławami, wiejski pasterz pasł stada wioskowe. W porze obiadowej, gdy spożywał posiłek, pojawił się przy nim nieznajomy, mały podróżny. Wyglądał biednie i poprosił pasterza o coś do jedzenia. Pasterz podzielił się z gościem swoim skromnym obiadem. Nieznajomy zapytał pasterza od drogę do wsi. Stanął na leżącym tam kamieniu by spojrzeć w skazanym kierunku. Dziękując za gościnę i żegnając się z pasterzem powiedział: „Żebyś ty wiedział komu dałeś jeść”. Potem zniknął. Na kamieniu pozostały odciśnięte ślady jego stóp. Okoliczni ludzie przybywali w to miejsce, przekonani o cudowności zjawiska. Modlili się, a wodą gromadzącą się podczas deszczu w zagłębieniach stóp obmywali chore miejsca i otrzymywali ulgę w dolegliwościach. Około roku 1926 – podczas scalania gruntów – kamień został przeniesiony pod krzyż przy szosie (dzisiaj nazywany: „żelaznym krzyżem”). 
Nadal miejscowi ludzie i dużo przyjezdnych, przychodzili do kamienia, aby prosić Boga o ulgę w cierpieniach (szczególnie w chorobach skórnych). Przed kilku laty – kamień próbowano dwukrotnie ukraść. Dzięki czujności parafian udało się go ocalić. [na podstawie przekazu – Władysławy Boguszewskiej z Kłopotów Bujnów, 2007 r.].
Dopisek: Rada parafialna w roku 2004 podjęła uchwałę aby kamień, będący przedmiotem kultu i świadkiem tradycji – przenieść na cmentarz przykościelny, gdzie będzie bezpieczny. Przeniesienie kamienia i usytuowania go w tym miejscu dokonało się w 2007 r. 
Wedle miejscowej legendy pierwszy kościół w Ostrożanach pw. Narodzenia NMP św. Apostołów Piotra i Pawła został ufundowany (19 lipca 1450 r.) przez właścicieli tych ziem, Bartłomieja i Dadźboga Ostrożańskich, w miejscu gdzie braciom wśród lip, na leżącym tu dużym kamieniu objawiła się Matka Boża nakazując wznieść tu świątynię. Na kamieniu miał pozostać ślad jej stopy. Bracia nie usłuchali nakazu i zaczęli budować świątynię w innym miejscu. Jednakże pewnego dnia zostali podwaliny świątyni przeniesione właśnie w to miejsce gdzie objawiła się Matka Boża i uznali to znak działania Opatrzności Bożej.
Wedle miejscowej tradycji kamień z „odciskiem stópki” Matki Bożej ma znajdować się pod ołtarzem kościoła z cudownym obrazem Matki Boskiej Ostrożańskiej.
Kamień położony jest przy drewnianej kaplicy Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Knorydach – obecnie prawosławna kaplica-sanktuarium.
Wymiary kamienia: owalny kształt 110×70 cm; wys. 50 cm; dziś wyeksponowany na betonowym podwyższeniu obok kapliczki, przystrojony kwiatami. Okoliczni mieszkańcy i wierni przybywający do kamienia ociera o niego dłonie i całują domniemane ślady stopy Matki Boskiej.
W kamieniu widoczne są liczne naturalne podłużne zagłębienia.
Kaplicę wzniesiono w 1872 r. z inicjatywy Pawła Cara, jednego z mieszkańców wsi, według tradycji w miejscu objawienia matki Bożej, która miała ukazać się na omawianym kamieniu. Kapliczka postawiona jest na źródle, z którego woda wedle wierzeń ma mieć cudowna moc uzdrawiającą. Pod ołtarzem w kapliczce znajduje się studnia wybudowana na źródle.
Wedle legendy Matka Boża miała ukazać się na kamieniu ojcu, który przechodził tędy z niewidomym synem. Gdy niewidomy chciał dotknąć jej świetlistych szat postać zniknęła. Na kamieniu pozostał jedynie ślad stopy a obok wytrysnęło źródełko z cudowną, leczniczą wodą pomagającą głównie w chorobach oczu.
Według informatorów z Knoryd kamień ocalił wieś przed spaleniem podczas II Wojny Światowej. Podczas gdy płonęły okoliczne wsie, w Knorydach nie został zniszczony ani jeden dom.
Granitowy głaz narzutowy położony na podmokłym terenie na skaju lasu, ok. 2 km na południowy-zachód od zabudowań wsi Zawady.
Głaz nosi ślady nawiercania w celu jego rozbicia – według okolicznych mieszkańców po wojnie jeden z gospodarzy próbował go wysadzić dynamitem, jednak nie udało się naruszyć struktury kamienia.
Wedle miejscowego podania jest to fragment gwiazdy, która przed latami spadła na ziemię; zagłębienie na kamieniu ma być śladem matki Bożej, która odpoczęła na nim w trakcie swojej wędrówki
Polodowcowy głaz narzutowy z szarego granitu, położony pośrodku pól nieopodal kaplicy Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Zajączkach, przy drodze z Juchnowic do Wojszek (z kaplicą związane jest podanie o mającym tu miejsce objawieniu Maryjnym: na jednym z drzew pojawiła się Ikona, która obecnie znajduje się w kaplicy).
Głaz jest mocno zerodowany. Na jego płaskiej powierzchni widoczne są liczne zagłębienia pochodzenia naturalnego. Pod kamieniem znajduje się kolejny głaz lub jego większa część schowana w ziemi.
Na kamieniu ma również być odciśnięty ślad stopy Matki Bożej, która „dawno temu przechodziła tędy z Dzieciątkiem Jezus”. Wedle miejscowych informatorów niegdyś kamień otoczony był szczególną czcią, składano na nim kwiaty, odmawiano przy nim modlitwy.
Kilkadziesiąt lat temu jeden z gospodarzy, właściciel pola, postanowił go rozbić i wykorzystać, jako materiał budowlany. Wbił w niego metalowe kliny oraz wywiercił w głazie kilkanaście otworów i wsypał w nie proch. Nastąpił wybuch i gospodarz stracił oczy. Od tego czasu kamień jest objęty jeszcze większą czcią. Wedle miejscowych informatorów czasami w nocy nad kamieniem widać światła i rozbłyski.
W latach 50-tych próbowano przenieść kamień za pomocą koparki pod cerkiew w Kożanach, jednakże nie udało się go ruszyć z ziemi.
Głaz narzutowy położony jest na bagnie, tzw. uroczysku Sinorzeczka. Na kamieniu widoczne wykucie w kształcie stopy.
„Podobne kamienie, na których są ślady stóp Matki Boskiej, znajdują się także obok wsi Białki, leżącej przy trasie Zabłudów – Narewka. Kamień w Białkach leży w zaroślach obok wsi i jest dziś zapomniany. Ślad po stopie Matki Boskiej jest głęboki i wyraźny. Legenda głosi, że w czasach, kiedy panowała tu zaraza i masowo umierali ludzie, przechodziła tamtędy Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus. Zaczepiła się o ten kamień i stłukła sobie nogę. I stąd ten ślad. Zawsze jest w nim woda, która ma uzdrawiające właściwości.”
Woda zbierająca się w zagłębieniu w kształcie stopy miała posiadać cudowne właściwości lecznicze, pomagała na wszelkie zmiany skórne i brodawki. Wedle jednego z informatorów (75 lat) kamień niegdyś był wyższy, obok niego często palono ogniska.
Z bagnem, na którym leży kamień związana jest także legenda o potopionym w nim zagonie kozackim, który jeden z mieszkańców wsi wyprowadził na mokradła źle wskazując drogę.
Miejsce zwane „Mogielnica”, prawdopodobnie cmentarzysko późnośredniowieczne/nowożytne.;
Na jednym z kamieni widoczne naturalne zagłębienia, które okoliczni mieszkańcy interpretują jako ślady stóp.
Wedle legendy są to odciśnięte stopy małej dziewczynki, która niegdyś pasąc krowy stała na nim i grzała sobie stopy na rozgrzanym od słońca głazie; inne podanie mówi, że stała płacząc na grobie swojej matki tak długo, aż jej stopy odcisnęły się w kamieniu
Kamień w miejscowości Bierwicha, usytuowany tuż obok strumienia o tej samej nazwie.
Na froncie kamienia wyryty napis: „AD 1657 Moskal Litwę splądrował, złamawszy mir wieczny”, na prawym boku wyryte inicjały „M” oraz „S” i znak herbowy
Kamień postawiono na pamiątkę wydarzeń, jakie miały miejsce w czasie szwedzkiego potopu, kiedy wojska rosyjskie korzystając z osłabienia Rzeczypospolitej najechały Litwę.
W 1921 roku kamień, z inicjatywy ówczesnego posła inżyniera Nikodema Hryckiewicza, wyciągnięto z pobliskiego strumyka i ustawiono w miejscu, gdzie znajduje obecnie, przy drodze Sokółka – Dąbrowa Białostocka.
Głaz granitowy leżący na niewielkiej wyniosłości na bagnie (ok. 100 m na wschód od wczesnośredniowiecznego grodziska). W całości porośnięty mchem. Od strony południowej wykucie w kształcie ludzkiej stopy, noszące ślady gładzenia o wymiarach 17×8 cm, głębokość wykucia 1,5 cm.
Wedle miejscowego podania kamień ze śladem Matki Boskiej lub tzw. „diabelski kamień”.