Według opisu B. Wernera miał się tu znajdować ogromny kamień zwany Joście, na jego górnej powierzchni widoczne były miskowate, eliptyczne zagłębienia, będące według tradycji śladami „łokci, kolan i brody Pana Jezusa” (1916). Na kamieniu miały być dodatkowo wyryte: krzyż oraz litery. Kamień posiadał nazwę własną Joście. Wg mieszkańców na kamieniu znajdowały się także ślady stóp.
Około 1907 r. z polecenia miejscowego plebana kamień został zniszczony, w ten sposób pozyskany materiał posłużył do wymurowania schodów powstającego kościoła w Kołbieli. Informację o znacznych rozmiarach głazu potwierdza fakt, że po jego wysadzeniu do Kołbieli przewieziono ok. 100 wozów kamienia. Wedle opisu B. Wernera górnej części kamienia ze znakami, lokalna ludność nie chciała oddać i umieszczono ją przed wymurowaną w tym miejscu (już po zniszczeniu kamienia) kapliczką Św. Anny.
W każdą Wielkanoc, zebrany wokół kamienia okoliczny lud składał w zagłębienia resztki święconego pokarmu oraz pieniądze. W dniu tym przynoszono także pożywienie – „kawałki placka, kiełbasy, nabiał” i wraz z pieniędzmi składano na kamieniu. Ofiary te zabierali później ciągnący za procesją żebracy. Woda zbierająca się zagłębieniach miała posiadać właściwości lecznicze. Obrzęd ten, podobnie jak kamień, nazywano terminem Joście.
Tomasz Chludziński zamieszcza dokładną relację z odbywającego się tu obrzędu Joście w latach osiemdziesiątych (1983). W każdą Niedzielę Wielkanocną z Głupianki i okolicznych wsi wyruszała w to miejsce procesja, na której czele szły kobiety z przodowniczką chóru, następnie mężczyźni i młodzież w liczbie do pięciuset osób. Do lat siedemdziesiątych procesja ta odbywała się bez udziału księdza. Pochód dochodził do stojącej w polu murowanej kapliczki, po czym przez godzinę odprawiano maryjne śpiewy i modlitwy. Po spełnionej ceremonii jej uczestnicy wracali do wsi, gdzie w miejscowej remizie odbywała się zabawa taneczna. Przed kapliczką zostawały tylko starsze kobiety, „które przez pewien czas wspólnie, głośno odprawiały różaniec”.
Tradycyjne obrzędy Joście wokół kamienia, później zaś postawionej w jego miejscu kapliczki, do połowy lat 70-tych odbywały się bez udziału duchowieństwa, wydaje się, że ich pochodzenie może być znacznie wcześniejsze (por. Miechowicz Ł., 2008). Od lat 70-tych procesja pod kapliczkę ma charakter stricte kościelny. W miejscu Joście odbywa się typowa polowa msza katolicka.
Podczas kwerendy terenowej w 2009 r. zadokumentowano jego wystającą na powierzchnię część. Kwerenda terenowa dokonana w czerwcu 2013 r. przyniosła nowe informacje. W maju br. z inicjatywy lokalnej ludności głaz został wydobyty z ziemi, zaś jego fragmenty ustawiono i wyeksponowano obok kapliczki. Wkop po kamieniu wyłożono brukiem. Z wnętrza kapliczki zniknął posąg św. Anny oraz jej wyposażenie, które wedle mieszkańców Głupianki przeniesiono do domu jednego z gospodarzy na czas remontu obiektu.
Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej w Wąwolnicy jest jednym z najważniejszych sanktuariów maryjnych na Lubelszczyźnie. Każdego sierpnia, w święto Matki Boskiej Zielnej do kaplicy oraz skrytego w niej kamienia odbywają się pielgrzymki z całej Lubelszczyzny oraz nocne czuwanie. Jeszcze do XIX w. w uprzedniej kapliczce postawionej na kamieniu stała drewniana rzeźba z XIV w. W chwili obecnej znajduje się w Sanktuarium Marii Boskiej Kębelskiej w Wąwolnicy. Kamień znajduje się na terenie tego samego kompleksu religijnego co cudowne źródło w Wąwolnicy.
Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej jest jednym z najważniejszych sanktuariów maryjnych na Lubelszczyźnie. Źródło wypływa spod wzgórza zajętego przez kościół, niegdyś zamek Kazimierza Wielkiego. Miejsce licznych pielgrzymek oraz uzdrowień. Wedle tradycji woda ze źródła leczy różne schorzenia, przede wszystkim choroby oczu. Miała przy nim odpoczywać królowa Jadwiga w drodze na Litwę. W kościele w Wąwolnicy znajdują się liczne świadectwa uzdrowień. Odpusty: 23 kwietnia, 29 czerwca, I sobota i niedziela września, 8 września.
Wedle opisu W. Prackiego (1900 r.) we wsi znajdować się miały trzy kamienie ze znakami:
W trakcie kwerendy terenowej odnaleziono jedynie kamień nr 1, leżący obecnie przy grocie poświęconej Matce Bożej, ufundowanej przez jednego z mieszkańców wsi. Kamień pierwotnie zwieziony z pola przez jednego z gospodarzy (Marcina Czerwieńskiego, w drugiej połowie XIX w.) i ustawiony przed jednym z domów we wsi.
Obecny właściciel gospodarstwa (Adam Śledź) przeniósł kamień pod grotę poświęconą NMP ustawionej pośrodku wsi.
Kamień nr 2 został zniszczony kilka lat temu, wyrwany traktorem został rozbity i użyty do budowy drogi. Kamień nr 3 również nie istnieje. Według mieszkańców wsi także został zniszczony w ciągu kilkunastu ostatnich lat.
W końcu XIX w. we wsi znajdowały się dwa kamienie.
Pierwszy leżał na granicy dawnego lasu w miejscu zwanym „Zarośle”, na kamieniu widoczna była stopa, zwrócona palcami na północ (głębokość wykucia 10-15 mm) za śladem znajdowało się wgłębienie – wedle miejscowych ślad po lasce. Kamień obecnie znajduje się pod ołtarzem kapliczki (tzw. „kapliczka w lesie”) pw. Św. Antoniego, zbudowanej w 1908 r., jest całkowicie zabudowany. Kapliczka objęta jest opieką konserwatorską. Kamień ten miał posiadać cudowne właściwości lecznicze. Woda zbierająca się w zagłębieniu w kształcie śladu stopy miała leczyć oczy.
Wedle legendy ślad stopy zostawiła Matka Boża w trakcie swojej wędrówki.
Drugi kamień ze „śladą” leżał po przeciwległej stronie w miejscu zwanym „Śpiczek”, miejscowe podanie głosiło, że miał wpływ na pogodę – gdy ktoś go przewrócił padało, gdy była potrzeba słonecznej pogody kamień prostowano i stawiano, nie znaleziony przez W. Prackiego (przypuszczał, że wzięty na budowę drogi). Kwerenda terenowa również nie potwierdziła jego istnienia.
Duży głaz granitowy leżący w lesie zwanym Dąbrowa nieopodal Suchowolskiej Branicy, pomiędzy wsiami Podlesie oraz Wohyń.
Na płaskiej powierzchni kamienia widoczne dwa wykucia w kształcie podków
Wedle miejscowego podania na kamieniu mają być widoczne ślady podków Bolesława Chrobrego
Kamienny krzyż z szarego granitu, stojący na wzgórzu zwanym „Kamienną Babą” (zabytek jest prawdopodobnie późnośredniowiecznym lub nowożytnym krzyżem nagrobnym).
Wedle miejscowej legendy jest to dziewczyna zaklęta w kamień przez swoją matkę:
„W wiosce mieszkała piękna dziewczyna, która bardzo chciała wyjść za mąż za jednego kawalera ze wsi, jej rodzice jednak nie akceptowali jej wyboru. Mino to młodzi postanowili się pobrać, dziewczyna ubrała się odświętnie do ślubu i ruszyła do kościoła sama. Jej matka wykrzyknęła za nią, by lepiej się w kamień zamieniła, niż wzięła ślub wbrew jej woli. Klątwa się spełniła, podczas drogi do kościoła dziewczyna skamieniała i zamieniła się w głaz.” (wedle jednego z informatorów we wsi Neple)
Granitowa stela ustawiona na jednym z grobów na cmentarzu prawosławnym, wysokości 120 cm, zwieńczona archaicznym wizerunkiem twarzy ludzkiej z wyraźnie zaznaczonymi oczami, nosem i ustami. Na nagrobku widoczny jest napis wykonany w cyrylicy oraz data 1892. Zabytek ten nie ma analogii wśród innych chłopskich nagrobków z tego okresu. 
Biorąc pod uwagę formę i styl wykonania, niewykluczone, że mamy do czynienia z zabytkiem znacznie starszym, wtórnie użytym w końcu XIX w. Wtedy też domniemany posąg mógł zostać ociosany przez kamieniarza. O wtórnym wykorzystaniu zabytku może świadczyć wieńczący go żelazny krzyż, który wbity jest na odwrót w stosunku do części twarzowej posągu. Niewykluczone, że mamy tu do czynienia z zabytkiem wczesnośredniowiecznym, tzw. babą kamienną.
Kamień o płaskiej powierzchni z wykutym śladem zwierzęcia – kopyta. Stoi przy głównym wejściu do drewnianego kościoła pw. Św. Jana Chrzciciela. Kamień jest wkopany w ziemię, widoczna jest jedynie jego górna część.
Wedle legendy:
„Przy budowie (pierwszego?) kościoła wielce zasłużyła się swoją pracą pewna stara kobyła zwożąca z lasu drewno potrzebne cieślom. Stara klacz była ślepa, a mimo swej ułomności nie potrzebowała opieki człowieka – drogę z wyrębu do wznoszonego kościoła pokonywała sama. Kiedy dostarczyła ostatnią porcję drewna padła odciskając wcześniej w kamieniu ślad swojego kopyta. Ku jej pamięci położono tenże kamień u wrót kościoła hadynowskiego. Leży tam do dziś”.
Dwoje informatorów (65 oraz 71 lat)
Granitowy głaz narzutowy o wymiarach 250x170x90 cm, częściowo zanurzony w rzece 
Nie zanotowano szczególnych wierzeń związanych z obiektem; zdaniem jednej z informatorek stópka może być śladem Pana Jezusa, który odpoczywał na kamieniu, zaś symetryczny otwór śladem po jego lasce.
W latach 1880-1900 – na kolonii pod lasem, pomiędzy Klopotami Bańkami a Kłopotami Stanisławami, wiejski pasterz pasł stada wioskowe. W porze obiadowej, gdy spożywał posiłek, pojawił się przy nim nieznajomy, mały podróżny. Wyglądał biednie i poprosił pasterza o coś do jedzenia. Pasterz podzielił się z gościem swoim skromnym obiadem. Nieznajomy zapytał pasterza od drogę do wsi. Stanął na leżącym tam kamieniu by spojrzeć w skazanym kierunku. Dziękując za gościnę i żegnając się z pasterzem powiedział: „Żebyś ty wiedział komu dałeś jeść”. Potem zniknął. Na kamieniu pozostały odciśnięte ślady jego stóp. Okoliczni ludzie przybywali w to miejsce, przekonani o cudowności zjawiska. Modlili się, a wodą gromadzącą się podczas deszczu w zagłębieniach stóp obmywali chore miejsca i otrzymywali ulgę w dolegliwościach. Około roku 1926 – podczas scalania gruntów – kamień został przeniesiony pod krzyż przy szosie (dzisiaj nazywany: „żelaznym krzyżem”). 
Nadal miejscowi ludzie i dużo przyjezdnych, przychodzili do kamienia, aby prosić Boga o ulgę w cierpieniach (szczególnie w chorobach skórnych). Przed kilku laty – kamień próbowano dwukrotnie ukraść. Dzięki czujności parafian udało się go ocalić. [na podstawie przekazu – Władysławy Boguszewskiej z Kłopotów Bujnów, 2007 r.].
Dopisek: Rada parafialna w roku 2004 podjęła uchwałę aby kamień, będący przedmiotem kultu i świadkiem tradycji – przenieść na cmentarz przykościelny, gdzie będzie bezpieczny. Przeniesienie kamienia i usytuowania go w tym miejscu dokonało się w 2007 r. 
Wedle miejscowej legendy pierwszy kościół w Ostrożanach pw. Narodzenia NMP św. Apostołów Piotra i Pawła został ufundowany (19 lipca 1450 r.) przez właścicieli tych ziem, Bartłomieja i Dadźboga Ostrożańskich, w miejscu gdzie braciom wśród lip, na leżącym tu dużym kamieniu objawiła się Matka Boża nakazując wznieść tu świątynię. Na kamieniu miał pozostać ślad jej stopy. Bracia nie usłuchali nakazu i zaczęli budować świątynię w innym miejscu. Jednakże pewnego dnia zostali podwaliny świątyni przeniesione właśnie w to miejsce gdzie objawiła się Matka Boża i uznali to znak działania Opatrzności Bożej.
Wedle miejscowej tradycji kamień z „odciskiem stópki” Matki Bożej ma znajdować się pod ołtarzem kościoła z cudownym obrazem Matki Boskiej Ostrożańskiej.
Kamień położony jest przy drewnianej kaplicy Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Knorydach – obecnie prawosławna kaplica-sanktuarium.
Wymiary kamienia: owalny kształt 110×70 cm; wys. 50 cm; dziś wyeksponowany na betonowym podwyższeniu obok kapliczki, przystrojony kwiatami. Okoliczni mieszkańcy i wierni przybywający do kamienia ociera o niego dłonie i całują domniemane ślady stopy Matki Boskiej.
W kamieniu widoczne są liczne naturalne podłużne zagłębienia.
Kaplicę wzniesiono w 1872 r. z inicjatywy Pawła Cara, jednego z mieszkańców wsi, według tradycji w miejscu objawienia matki Bożej, która miała ukazać się na omawianym kamieniu. Kapliczka postawiona jest na źródle, z którego woda wedle wierzeń ma mieć cudowna moc uzdrawiającą. Pod ołtarzem w kapliczce znajduje się studnia wybudowana na źródle.
Wedle legendy Matka Boża miała ukazać się na kamieniu ojcu, który przechodził tędy z niewidomym synem. Gdy niewidomy chciał dotknąć jej świetlistych szat postać zniknęła. Na kamieniu pozostał jedynie ślad stopy a obok wytrysnęło źródełko z cudowną, leczniczą wodą pomagającą głównie w chorobach oczu.
Według informatorów z Knoryd kamień ocalił wieś przed spaleniem podczas II Wojny Światowej. Podczas gdy płonęły okoliczne wsie, w Knorydach nie został zniszczony ani jeden dom.
Granitowy głaz narzutowy położony na podmokłym terenie na skaju lasu, ok. 2 km na południowy-zachód od zabudowań wsi Zawady.
Głaz nosi ślady nawiercania w celu jego rozbicia – według okolicznych mieszkańców po wojnie jeden z gospodarzy próbował go wysadzić dynamitem, jednak nie udało się naruszyć struktury kamienia.
Wedle miejscowego podania jest to fragment gwiazdy, która przed latami spadła na ziemię; zagłębienie na kamieniu ma być śladem matki Bożej, która odpoczęła na nim w trakcie swojej wędrówki
Polodowcowy głaz narzutowy z szarego granitu, położony pośrodku pól nieopodal kaplicy Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Zajączkach, przy drodze z Juchnowic do Wojszek (z kaplicą związane jest podanie o mającym tu miejsce objawieniu Maryjnym: na jednym z drzew pojawiła się Ikona, która obecnie znajduje się w kaplicy).
Głaz jest mocno zerodowany. Na jego płaskiej powierzchni widoczne są liczne zagłębienia pochodzenia naturalnego. Pod kamieniem znajduje się kolejny głaz lub jego większa część schowana w ziemi.
Na kamieniu ma również być odciśnięty ślad stopy Matki Bożej, która „dawno temu przechodziła tędy z Dzieciątkiem Jezus”. Wedle miejscowych informatorów niegdyś kamień otoczony był szczególną czcią, składano na nim kwiaty, odmawiano przy nim modlitwy.
Kilkadziesiąt lat temu jeden z gospodarzy, właściciel pola, postanowił go rozbić i wykorzystać, jako materiał budowlany. Wbił w niego metalowe kliny oraz wywiercił w głazie kilkanaście otworów i wsypał w nie proch. Nastąpił wybuch i gospodarz stracił oczy. Od tego czasu kamień jest objęty jeszcze większą czcią. Wedle miejscowych informatorów czasami w nocy nad kamieniem widać światła i rozbłyski.
W latach 50-tych próbowano przenieść kamień za pomocą koparki pod cerkiew w Kożanach, jednakże nie udało się go ruszyć z ziemi.
Głaz narzutowy położony jest na bagnie, tzw. uroczysku Sinorzeczka. Na kamieniu widoczne wykucie w kształcie stopy.
„Podobne kamienie, na których są ślady stóp Matki Boskiej, znajdują się także obok wsi Białki, leżącej przy trasie Zabłudów – Narewka. Kamień w Białkach leży w zaroślach obok wsi i jest dziś zapomniany. Ślad po stopie Matki Boskiej jest głęboki i wyraźny. Legenda głosi, że w czasach, kiedy panowała tu zaraza i masowo umierali ludzie, przechodziła tamtędy Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus. Zaczepiła się o ten kamień i stłukła sobie nogę. I stąd ten ślad. Zawsze jest w nim woda, która ma uzdrawiające właściwości.”
Woda zbierająca się w zagłębieniu w kształcie stopy miała posiadać cudowne właściwości lecznicze, pomagała na wszelkie zmiany skórne i brodawki. Wedle jednego z informatorów (75 lat) kamień niegdyś był wyższy, obok niego często palono ogniska.
Z bagnem, na którym leży kamień związana jest także legenda o potopionym w nim zagonie kozackim, który jeden z mieszkańców wsi wyprowadził na mokradła źle wskazując drogę.
Miejsce zwane „Mogielnica”, prawdopodobnie cmentarzysko późnośredniowieczne/nowożytne.;
Na jednym z kamieni widoczne naturalne zagłębienia, które okoliczni mieszkańcy interpretują jako ślady stóp.
Wedle legendy są to odciśnięte stopy małej dziewczynki, która niegdyś pasąc krowy stała na nim i grzała sobie stopy na rozgrzanym od słońca głazie; inne podanie mówi, że stała płacząc na grobie swojej matki tak długo, aż jej stopy odcisnęły się w kamieniu
Kamienny krzyż z szarego granitu, wykonany w dość archaicznym stylu, niewykluczone, że jest to półprodukt. U zwieńczenia krzyża widoczny wizerunek twarzy ludzkiej lub czaszki, ew. postaci demonologicznej. Wyraźnie zaznaczone oczy, nos, usta, broda oraz włosy (według jednego z mieszkańców wsi na krzyżu ma być wyobrażona tzw. „zmora” lub zaraza). W części środkowej inskrypcje (prawdopodobnie po łacinie).
Kamienny krzyż zwieńczony jest krzyżem żeliwnym, nabitym odwrotnie do frontu zabytku w kierunku drogi. Sam zabytek ustawiony jest frontem w stronę pól. Z drogi wyobrażenie twarzy oraz napisy są niewidoczne.
Pierwotnie zabytek znajdował się w innym miejscu, na skrzyżowaniu dróg, gdzie leżał w pozycji horyzontalnej obok kapliczki. W trakcie budowy szosy oraz nowych domów w latach 90-tych krzyż został przewrócony przez koparkę, następnie okoliczni mieszkańcy ustawili go przy drodze, w miejscu gdzie stoi obecnie – po prawej stronie drogi z Kuźnicy do Nowodzieli. W pobliżu krzyża miał znajdować się również kamień z wyobrażeniem ludzkiej stopy, został jednak zniszczony w trakcie budowy drogi.
W trakcie prowadzenia wywiadów wśród okolicznej ludności nie zanotowano podań ani legend związanych z zabytkiem. 
Kamień w miejscowości Bierwicha, usytuowany tuż obok strumienia o tej samej nazwie.
Na froncie kamienia wyryty napis: „AD 1657 Moskal Litwę splądrował, złamawszy mir wieczny”, na prawym boku wyryte inicjały „M” oraz „S” i znak herbowy
Kamień postawiono na pamiątkę wydarzeń, jakie miały miejsce w czasie szwedzkiego potopu, kiedy wojska rosyjskie korzystając z osłabienia Rzeczypospolitej najechały Litwę.
W 1921 roku kamień, z inicjatywy ówczesnego posła inżyniera Nikodema Hryckiewicza, wyciągnięto z pobliskiego strumyka i ustawiono w miejscu, gdzie znajduje obecnie, przy drodze Sokółka – Dąbrowa Białostocka.
Głaz granitowy leżący na niewielkiej wyniosłości na bagnie (ok. 100 m na wschód od wczesnośredniowiecznego grodziska). W całości porośnięty mchem. Od strony południowej wykucie w kształcie ludzkiej stopy, noszące ślady gładzenia o wymiarach 17×8 cm, głębokość wykucia 1,5 cm.
Wedle miejscowego podania kamień ze śladem Matki Boskiej lub tzw. „diabelski kamień”.
Głaz z różowego granitu położony po prawej stronie drogi z Sobolewa do Maciejowic, na granicy Sobolewa, obecnie przy drewnianym kościele z 1708 r. (kościół, wedle tradycji, pełnił pierwotnie funkcje kaplicy, został zbudowany w miejscu uznanym za cudowne, słynne z licznych uzdrowień).
W górną część kamienia wbito krzyż, na całym kamieniu widoczne pozostałości czerwonej farby, którą go pomalowano w początkach XX w. Dwa zagłębienia interpretowane przez okoliczną ludność, jako ślady stóp. W górnej części nieckowate zagłębienie w kształcie misy, w której zbiera się deszczowa woda. Woda zbierająca się w tym zagłębieniu miała posiadać właściwości lecznicze.
Kamień pierwotnie leżał na pobliskiej podmokłej łące (miejscowa legenda podaje, że pierwotnie kamień leżał w miejscu zapadniętego kościoła). Na początku XX w. głaz został wydobyty z ziemi przez miejscowego chłopa, Jana Lewandowskiego, który miał dokonać tego pod wpływem snu. Kamień ustawiono obok drewnianej kaplicy, w jego górną część nabijając kamienny krzyż i malując go czerwoną farbą.
Głaz położony przy kapliczce po prawej stronie drogi z Łaskarzewa do Celinowa, ok. 500 m za rzeką Promnik. Kamień posiada liczne ślady erozji w postaci symetrycznych zagłębień.
Wedle tradycji ma być to „Kamień ze stopami św. Anny” czczony, przystrajany kwiatami. Związany jest z kultem św. Anny, która miała zostawić na nim odciski swych stóp. Nie zanotowano bliższych informacji na temat kultu kamienia.
Kamień z zagłębieniami, znajdujący się pod ołtarzem w kaplicy św. Onufrego stojącej na cmentarzu w Łaskarzewie.
Wedle źródeł pierwotnie w tym miejscu miał znajdować się kamień otoczony czcią, rosa zbierająca się w jego zagłębieniach miała właściwości lecznicze, obmywano nią zwłaszcza oczy.
W 1710 r. podczas panującej w mieście zarazy na kamieniu zmarł miejscowy ksiądz, po czym został obok niego pochowany. Kamień miał wówczas nabrać nowej mocy i stać się miejscem modlitw lokalnej społeczności. Następnie w miejscu kamienia wybudowano drewniany kościół. Kamień znajduje się pod jego ołtarzem. Obecna świątynia pochodzi z 1847 r., podobnie jak wcześniej, kamień znajduje się pod ołtarzem z obrazem Św. Onufrego Pustelnika.
Głaz granitowy, Zwany „kamieniem ze stopką”. Na kamieniu wykuty ślad buta lewej nogi (ma być śladem Matki Boskiej, które kiedyś tędy przechodziła). Przy kamieniu postawiono kapliczkę, przy której odbywają się wioskowe modlitwy. W 1983 r. zaobserwowano złożone na kamieniu kłosy zżętego zboża oraz kwiaty.
Obecnie na kamieniu również znajdują się kwiaty.
Kamień z szarego granitu znajdujący się ok. 500 m na północ od zabudowań wsi, na wzgórzu, po prawej stronie drogi prowadzącej do Huty Garwolińskiej.
Wydaje się, że znaczna część kamienia jest zagłębiona w ziemi, jego górna powierzchnia jest płaska i nachylona w kierunku ziemi pod kątem ok. 40°. Na jej powierzchni widoczne są naturalne zagłębienia interpretowane przez miejscową ludność jako ślady stóp, ślad łapy zwierzęcia oraz podkowy (wedle miejscowego podania ślady na kamieniu miały być pozostawione przez Matkę Boską oraz jej osiołka, podczas ucieczki do Egiptu. ). 
Nazwa własna kamienia: wielki kamień ze stopkami lub kamień z kozią stópką.
Na kamieniu widoczne są ślady po próbach jego odłupywania.
Kamień „z misą”, przy kościele „po-Augustiańskim” prawdopodobnie Kościół OO. Pasjonistów w Rawie Mazowieckiej – miał znajdować się przy murze, od południa, prawdopodobnie kamienna kropielnica lub kamień żarnowy.
Kamień zaginął; nie udało się znaleźć informacji na jego temat w trakcie kwerendy prowadzonej w Czerwcu 2013 r.
Kamień z czarnego granitu leżący po lewej stronie zabytkowego kościoła w Osuchowie pw. Św. Stanisława, Biskupa i Męczennika. Widoczne wyobrażenie małej stópki. Ślad został wyszlifowany, ma czarną połyskliwą barwę i, jak twierdzą okoliczni mieszkańcy, nigdy nie porasta mchem, który jest widoczny na pozostałej części kamienia.
Wedle miejscowej tradycji ślad stopy został uczyniony przez ducha zmarłej przed laty dziewczynki. Dziecko zmarło na skutek choroby. Matka dziewczynki strasznie rozpaczała po jej stracie. Jej ból był przeogromny i jak się wydawało nic nie było go w stanie uśmierzyć. Jednakże pewnej nocy we śnie dziewczynka odwiedziła swą cierpiącą matkę i poprosiła ją, aby już dłużej jej nie opłakiwała gdyż jest w raju i czuje się dobrze. Na potwierdzenie tych słów córka obiecała matce pozostawić ślad swej stopy na kamieniu leżącym przy kościele. Rano matka rzeczywiście znalazła obiecany we śnie ślad i tym samym ból jej został ukojony.
Głaz narzutowy z szarego granitu, położony przy drodze z Pieczysk do Chosny.
Na jego powierzchni w widoczne są trzy wgłębienia przypominające swym kształtem ślad ludzkiej stopy, dwa z nich noszą ślady podkuwania i interpretowane są przez miejscową ludność jako ślady Matki Boskiej. Na kamieniu widoczne również liczne okrągłe zagłębienia o średnicy 2-3 cm, wykonane zapewne świdrem ogniowym. W dolnej części kamienia widoczne wanienkowate zagłębienie (podobne do śladów stóp) powstałe w wyniku erozji. W górnej części podłużne zagłębienia również powstałe w wyniku erozji.
W rzeczywistości historia kultu kamienia z Pieczysk wydaje się być znacznie starsza i sięgać co najmniej okresu późnego średniowiecza. Wiąże się z nim m.in. powstanie kościoła w Pieczyskach pod wezwaniem Narodzenia NMP. Został ufundowany w połowie XV w. przez trzech braci Fryczów: ks. Mikołaja, kanonika płockiego, ks. Piotra, proboszcza sochaczewskiego oraz Adama Frycza, dziedzica dóbr pieczyskich. Do budowy świątyni miała ich skłonić ludowa tradycja o objawieniu się na kamieniu Matki Boskiej, która zdążając do Pieczysk zostawiła w tym miejscu ślady swoich stóp. Parafię erygowano w 1452 r. W świątyni znajduje się ikona NMP Pieczyskiej z XVI lub pocz. XVII w., będąca naśladownictwem ikony NMP Częstochowskiej.
Podanie głosi, iż podczas jednej z wypraw rycerstwa polskiego przeciw Jadźwingom w XII-XIII w. kamień służył jako tymczasowy ołtarz polowy. Podczas nocnego napadu wroga Matka Boska objawiła się na kamieniu budząc śpiących rycerzy i zostawiając w nim odciski swoich stóp. Nazwa uroczyska ze świętym kamieniem oraz źródełkiem „Budziszyn (Budzieszyn)” ma pochodzić od tego zdarzenia.
Na kamieniu widoczne dwa wykucia w kształcie stóp o wymiarach 22x10x3cm oraz 20x12x5 cm. Zauważyć można również dwa otwory o śr. 3 cm, powstałe prawdopodobnie w trakcie prób wiercenia w celu rozbicia kamienia.
Kamień podobnie jak woda z pobliskiego źródełka ma posiadać właściwości lecznicze. Woda ma być szczególnie pomocna w przypadku chorób oczu.
Na uroczysku z kamieniem oraz źródełkiem obecnie znajduje się Sanktuarium maryjne z obrazem Matki Bożej Budzieszyńskiej; parafia rzymskokatolicka św. Jadwigi w Mokobodach.
Kamień znajduje się na skraju wsi, przy drodze do Krasowa. Jego widoczna nad powierzchnią część ma wymiary: wys. 170 cm, szer. u podstawy 120 cm, w górnej części 40 cm, grubość od 10 do 20 cm.
Na jego przedniej części znajdują się ryty: litera „P”, znak koła z trzema „szprychami”, pod nimi data 1590. Niżej litery S.C.O. a w dolnej części płaszczyzna z tekstem i datą 1891.
Kamień zwieńczony jest żelaznym krzyżem. Umocowany jest dwoma mniejszymi kamieniami, tkwiącymi w ziemi z przedniej i tylnej strony.
Kamień służy jako miejsce kultu, w czasie dorocznego obrzędu poświęcenia pól przy kamieniu zbiera się miejscowa ludność i przygotowuje jeden z procesyjnych ołtarzy.
Wedle tradycji kamień ze śladem kopyta – miejscowi nazywają to „śladem wołu”; związana z nim legenda mówi, że kiedy przed wiekami przewożono figurę Chrystusa w Krzymoszach do Łukowa, woły odmówiły posłuszeństwa, zaś jeden z nich zostawił odcisk racicy w kamieniu
Kamień znajduje się przy grocie na terenie przykościelnym.
Pierwszy z kamieni miał znajdować się nieopodal łąk pod wsią zwanych „Jaćwież”, w środku lasu zwanego „Wojsko”. Miał to być ogromny kamień z zagłębieniem zwanym „Misą Królewską”, posiadać miał również ślad stopy interpretowany, jako ślad pozostawiony przez Matkę Boską – obiekt nie został odnaleziony, we wsi zaś nie zanotowano żadnych informacji na jego temat
Drugi kamień (niewzmiankowany w literaturze), odnaleziony został w miejscowości w trakcie badań terenowych. Jest to głaz narzutowy z szarego granitu posiadający naturalne zagłębienie określane przez mieszkańców wsi, jako ślad stopy pozostawiony przez Matkę Boską.
Głaz narzutowy, częściowo ociosany. Pierwotnie pełnił funkcję kamienia granicznego na granicy wsi Łuzki i Czekanów (Wg K. Stołyhwo kamień o formie antropomorficznej stanowiący obiekt kultowy, R. Jakimowicz przychyla się do jego funkcji znaku granicznego).
Kamień pierwotnie stał na granicy pól pomiędzy wsiami Łuzki oraz Niemirki. Wedle miejscowego podania głaz stał na grobie czarownicy, stąd nazwa własna kamienia „Czarownica”.
W górnej części kamienia wykuty został znak podkowy, w środkowej części równoramienny krzyż, zaś w dolnej partii widoczny krzyż maltański. Po przeciwległej stronie kamienia, w jego dolnej części wykuty ślad stopy.
W 2006 r. kamień został przeniesiony do Czekanowa i ustawiony przed tutejszym kościołem.
Kamień z wykuciem w kształcie stopy, znajdujący się obecnie pod ołtarzem w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP (Diecezjalnym Sanktuarium Maryjnym) w Łazówku.
Lokalna tradycja wiąże ślady na kamieniu w Łazówku z objawieniem „Pięknej Pani”, które miało mieć miejsce w połowie XVI w. Miała się ona ukazać „na wielkim kamieniu, wśród niezwykłej jasności” dziedziczce z pobliskiego Łazowa. Matka Boża wyraziła pragnienie by dziedziczka przychodziła w to miejsce. Gdy widzenie minęło na kamieniu pozostały ślady stóp Matki Bożej.
Wieść szybko rozeszła się po całej okolicy, miejscowy dziedzic z Łazowa wybudował w tym miejscu kościółek, a na dużym ołtarzu ustawionym na owym kamieniu umieszczono obraz Matki Bożej Pocieszenia (Kamień ze śladami stóp został wmurowany w ołtarz, jego fragment można zobaczyć przez drewnianą kratę). Z czasem miejsce to stało się celem licznych pielgrzymek i kultu religijnego. Kamień z odciskiem stopy NMP miał posiadać właściwości lecznicze, pielgrzymi odłupywali jego fragmenty i zabierali do domów. Miejsce zasłynęło z licznych uzdrowień.
Głaz narzutowy z szarego granitu. Lokalna tradycja wiąże ślady na kamieniu z objawieniem Matki Boskiej. Na kamieniu miał być widoczny ślad lewej stopy z wyraźnymi odciskami palców oraz znak krzyża z podstawą. Wedle miejscowych informatorów na kamieniu były widoczne różne „znaki i zagłębienia”, oraz „odciśnięty” ślad ludzkiej stopy.
Pierwotnie leżał na granicy wsi Wyszomierz ze wsią Kutyski, w chwili obecnej kamień jest zakopany tuż przy drodze, na wzniesieniu na granicy wsi Wyszomierz. Dokonano tego w trakcie prac związanych z poszerzaniem drogi. Na powierzchni widoczna jest jedynie jego niewielka część o wymiarach ok. 40×40 cm. Początkowo kamień miał leżeć po przeciwległej stronie drogi niż obecnie. Miał być to duży głaz wysokości człowieka.
Kamień z odciskiem stopy św. Rozalii z Palermo (ok. 1130-1170), która miała się tu zatrzymać w trakcie wspólnej wędrówki ze św. Rochem wzdłuż Narwi, do końca II Wojny Światowej znajdował się przed ołtarzem głównym w XVIII-wiecznym kościele (z ok. 1709 r.) pw. św. Rozalii na uroczysku św. Rozalia.
Kamień uznawano za cudowny, wg. informatorów posiadał właściwości lecznicze. Wierni klękali przed nim, całowali go, pocierali o niego głowę i chore miejsca. Miał słynąć z licznych uzdrowień.
W 1944 r. świątynia została zdewastowana i całkowicie zniszczona przez żołnierzy Armii Czerwonej. Znajdujący się nad ołtarzem cudowny obraz Św. Rozalii został uratowany i po wojnie przeniesiony do nowej kaplicy.
Wedle lokalnych kamień został wówczas przeniesiony do zbudowanej w 1946 r. kaplicy, zaś przed 1952 r. został zabrany i wywieziony w nieznane miejsce przez lokalnych działaczy komunistycznych. W latach 1991-1995 zbudowano nową świątynię w obecnej formie. Przy świątyni znajduje się studnia postawiona na „cudownym źródełku”, z którego woda również ma posiadać właściwości lecznicze.
Uroczysko oraz kościół stanowią centrum lokalnego kultu i pielgrzymek. Co roku 3-4 września odbywają się tu uroczystości odpustowe.
Głaz narzutowy z szarego granitu znajdujący się w starorzeczu Narwi na wysokości wsi Dzbenin.
Wedle miejscowego podania na kamieniu mają być wyryte litery „S” raz „B”, które mają być inicjałami króla Stefana Batorego. Podczas jednego z polowań król miał zostać zraniony przez jelenia. Na kamieniu miał być opatrywany przez medyka. Inna legenda mówi, że w tym miejscu król oczekiwał na swoją drużynę, którą zgubił w puszczy.
Kamień z szarego granitu z wykuciem w kształcie stopy leżący przy neogotyckim kościele pw. Św. Stanisława Kostki (Rostkowo to miejsce narodzin świętego [1550 r.], obecny kościół z 1900 r. ma stać w miejscu dawnego dworu rodziny Kostków.)
Według miejscowej legendy zagłębienie w kamieniu to odcisk stopy młodego Stanisława Kostki, który w tym miejscu miał zwyczaj modlić się pod rosnącym tu drzewem lipy.
Głaz z różowego granitu leżący przy lokalnej drodze z Kroczewa do Starej Wrony, na gruntach wsi Nowa Wrona, posiadający nieregularny „antropomorficzny” kształt.
Na szczycie krzyż – głaz pełni funkcję przydrożnej kapliczki. Przed głazem drewniany płot oraz ustawione kwiaty; widoczne ślady kruszenia i rozbijania kamienia.
Dziś porośnięty krzewami i drzewami.
Głaz narzutowy z czerwonego granitu wedle tradycji z odciskiem stopy Matki Boskiej, lub św. Jacka. Dziś wmurowany w kapliczkę stojąca obok kościoła pw. Św. Jacka.
Kamień częściowo obudowany murowaną kapliczką zwieńczoną żeliwnym krzyżem; pierwotnie kamień stanowił podstawę pod figurę Matki Boskiej.
Legenda wiąże go z osobą św. Jacka Odrowąża, pochodzącego ze śląska dominikanina, który w pierwszej połowie XIII w. w czasie jednej ze swoich misyjnych podróży wizytował Mazowsze. W okolicy Wyszogrodu wespół z towarzyszącymi mu braćmi-misjonarzami, na własnym płaszczu „jako w łodzi najbezpieczniejszej” przeprawił się przez wezbraną Wisłę.
Wedle miejscowego podania odcisk stopy pozostawiony przez świętego stanowi pamiątkę tej przeprawy (wg. monografii M. Barucha, na kamieniu miała być odciśnięta stopa Matki Boskiej).