Tag: Cudowne źródełka

Źródło oraz drewniana kaplica z 1824 r. w tzw. „Lasku św. Antoniego”. Kaplica wzniesiona na palach nad źródłem, w miejscu gdzie wedle tradycji miał objawić się święty. Woda posiadać ma właściwości uzdrawiające.
Wg Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego „w lesie w pobliżu kościoła znajduje się studzienka ze źródłem, przy którem miał się święty objawić i stąd woda posiada lecznicze właściwości w różnych chorobach”.

Źródło pod kaplicą „Na wodzie” na obszarze zbiornika wodnego. Kaplica z 1824 r. Obok ujęcie wody ze źródła w postaci pompy ręcznej.

Lokalizacja GPS: 50°45’14.97″N; 22°49’39.95″E

Wedle miejscowych wierzeń źródło z wodą o właściwościach leczniczych w dolinie strumienia Werbka. Tradycja jego kultu sięga XIX w. (prawdopodobnie posiada starszą metrykę). Woda miała być szczególnie skuteczna na choroby reumatyczne. Chorzy pili ją i obmywali chore miejsca, kąpali się w niewielkim rozlewisku. Wokół źródła oraz zbiornika wodnego pozostawiano ubrania, które nosili chorzy, wierząc że wraz z nimi zostawiana jest choroba. Nowe ubrania ubierano po uprzednim namoczeniu ich w wodzie wypływającej ze źródła.
Do 1915 roku miejsce związane z wiarą w cudowną moc źródła. W 1915 postawiono pierwszą kapliczkę poświęconą św. Janowi. Obecna wybudowana w 1997 r.
Przy drodze asfaltowej drogowskaz z oznaczeniem obiektu.

Miejsce podmokłe, porośnięte trzciną, trudno dostępne. Drewniana kapliczka wymaga remontu, widoczna rozpoczęta budowa nowej kaplicy powyżej niej (fundamenty nowej kaplicy).

Źródlisko w niewielkiej kotlince, teren podmokłym. Jedno ze źródeł znajduje się pod kaplicą św. Anny, drugie wybija u stóp pobliskiej lipy. Nazwa lokalna: „Źródło Święta Anna” lub „Kaplica na wodzie”. Wedle miejscowej tradycji słynie jako miejsce uzdrowień. Początki kultu pozostają nieznane. Dwa razy w roku w dzień św. Anny 26 lipca odbywają się tu odpusty katolickie, dwa tygodnie później prawosławne. Nabożeństwa prawosławne powiązane są ze święceniem wody w „cudownym źródle” pod kapliczką.

Według podania w Janowskich Lasach, w miejscu zwanym uroczyskiem Kruczek, na kamieniu miał odpoczywał św. Antoni w drodze między Leżajskiem a Radecznicą. Spod kamienia wytrysnęło źródełko. Woda ma posiadać lecznicze właściwości, przyśpieszać gojenie ran. Krzyż i kapliczkę postawiono w tym miejscu w 1773 roku. Prawdopodobnie wierzenia związane ze źródłem posiadają wcześniejszą proweniencję. W pobliżu kaplicy znajduje się droga krzyżowa oraz drewniane pomniki upamiętniające walki partyzanckie. Brak śladów kamienia z którym również związana jest legenda.

W zabagnionej dolinie rzeki Urzędówki, znajduje się cudowne miejsce z sanktuarium poświęconym św. Otylii. Spod drewnianej kaplicy wybija źródło, z którego woda wedle tradycji posiadać ma uzdrawiającą moc, szczególnie pomocną w chorobach oczu, głowy i gardła. W drugi dzień Zielonych Świąt w miejsce to zmierzali wierni z bliższej i dalszej okolicy, również zza Wisły. Pierwsze wzmianki dotyczące miejsca sięgają XVIII w.

Źródło znajduje się dolinie rzeki Motyczanki. Wg lokalnej tradycji woda ze źródła ma posiada uzdrawiającą moc, pomocną w wielu chorobach.

Źródło znajduje się po zachodniej stronie wzgórza zajętego przez Bazylikę pw. Św. Wojciecha oraz Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej. Źródło zamknięte ze względu na skażenie wód gruntowych.

Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej jest jednym z najważniejszych sanktuariów maryjnych na Lubelszczyźnie. Źródło wypływa spod wzgórza zajętego przez kościół, niegdyś zamek Kazimierza Wielkiego. Miejsce licznych pielgrzymek oraz uzdrowień. Wedle tradycji woda ze źródła leczy różne schorzenia, przede wszystkim choroby oczu. Miała przy nim odpoczywać królowa Jadwiga w drodze na Litwę. W kościele w Wąwolnicy znajdują się liczne świadectwa uzdrowień. Odpusty: 23 kwietnia, 29 czerwca, I sobota i niedziela września, 8 września.

Źródło znajduje się w podziemiach klasztoru, obudowane cylindryczną studzienką.
Według zapisu z 1925 r. “Słup wody, krystalicznie czystej wynosi 40 cm. od studzienki przeprowadzony jest kanalik popod kościół, z wylotem na plac kościelny”.

Klasztor z XVII w. ulokowany w miejscu lokalnego kultu związanego z uzdrawiającą wodą.

Na skraju lasu, ok. 300 m na NE od zabudowań wsi. Obszar zajęty przez łąki i pola uprawne. Studnia z źródłem w kaplicy pw. św. Stanisława.

Wedle legendy miejsce uzdrowienia niewidomej dziewczynki, córki właściciela miejscowych dóbr o nazwisku Suchodolski. Dziewczynka bawiła się na łąkach koło Szczałbia i umyła sobie twarz w wodzie z wypływającego tu źródełka odzyskawszy natychmiast wzrok.

W ramach podziękowania jej ojciec ufundował w Szczałbiu kościół, zaś obok źródełka postawił drewniany krzyż. Dziś znajduje się tu kaplica oraz studnia z „cudowną wodą”. W maju organizowane są tu pielgrzymki i msze święte.

Kościół i parafia powstały dopiero w lata 80-tych XX w. Miejsce kultu lokalnego.