Źródełko z cudowną wodą o leczniczych właściwościach, szczególnie pomagać ma w chorobach oczu oraz przeciwdziałać urokom. Ulokowane przy tzw. „Kowalowej kapliczce”. Według tradycji woda miał tu miejsce cud odzyskania wzroku, po napiciu się wody i obmyciu twarzy przez wędrowca. W XIX wieku wybudowano tu kapliczkę. W Zielone Świątki odprawiano tu uroczyste nabożeństwo ze święceniem wody w źródełku. Wierni zmierzali tu również z dalszych okolic, po nabożeństwie pito wodę i obmywano się nią. Po II Wojnie Światowej miejscowa ludność została wysiedlona. Kapliczka uległa dewastacji. Od 1988 r. remontowana. W 2007 r, kapliczka poświęcona przez księdza z Parafii Grecko-Katolickiej w Komańczy. Poświęcona Matce Boskiej Opiekunce Lasu.
A. Potocki przytacza legendę o niewidomym wędrownym dziadzie, który usiadł zmęczony w tym miejscu słysząc szum wody. Poprosił przechodnia o podanie mu tej wody, ale ten żadnego ujęcia czy strumienia wokół nie widział. Dziad zaczął odrzucać kamienie i odsłonił źródełko, po obmyciu się w nim odzyskał wzrok.
Kapliczka „Synarewo” oraz źródełko z „cudowną wodą” o leczniczych właściwościach, szczególnie pomocną w chorobach oczu. Przedmiot kultu od ok. XVI w. Wedle legendy (tablica informacyjna) w pocz. XIX w. niejaki Mikołaj Sycz, mieszkaniec pobliskich Huczwic, który pasł woły w pobliżu źródełka miał sen, w którym ukazał mu się Matka Boska. Zażyczyła sobie ona by wybudował w tym miejscu kapliczkę dziękczynną, w zamian za co zostanie uzdrowiony z choroby oczu. Przed II Wojną Światową miejsce to cieszyło się szczególnym kultem. Z Huczwisk w trakcie odpustów do kapliczki odbywała się procesja. Wg A. Potockiego Matka Boska miała się objawić gospodarzowi Feciowi Dziule, gdy pasł w tym miejscu krowy. Najświętsza Panienka była ubrana w niebieską suknie, w ręku trzymała polne kwiaty. Chłop zaczął się modlić do postaci po czym ta zniknęła.
Źródło pod kapliczką, nazwa lokalna Synarewo. Kapliczka odpustowa, domkowa, murowana z pocz. XIX w. Na zboczu Łysego Wierchu, woda ze źródełka zasila Rabiański Potok.
Źródła informacji: Potocki, 2008, 220-222; Pytka 2005, 138; kwerenda terenowa.
Źródełko z „cudowną wodą”, na obszarze nieistniejącej wsi Łopienka. Wieś założona w XVI w., wysiedlona w latach 1946-1947, zabudowania zostały rozebrane. Jedyny zachowany budynek stanowi murowana cerkiew greckokatolicka z 1757 r., wyremontowana. Niegdyś miejsce pielgrzymek. We wsi miało znajdować się cudowne źródełko, lokalizacja nieznana. Według jednej z wersji znajdowało się przy cerkwi, u stóp wzgórza na którym stoi. Badania powierzchniowe nie pozwoliły na zlokalizowanie źródła. P. Pytka lokalizuje je u stóp wzniesienia z cerkwią, obok starego dębu.
Źródła informacji: Pytka 2005, 137-138; kwerenda terenowa.
Źródełko znajduje się na stoku wzniesienia, wedle tradycji woda ma posiadać moc uzdrawiająca, leczącą głównie choroby oczy. Dawniej miejsce kultu szczególnie czczone przez ludność greckokatolicką. Po wysiedleniu okolicznych mieszkańców pamięć o miejscu i źródełku wygasła. Źródło zapomniane, trudno dostępne. Ujęte studnią z drewnianą pokrywą.
Współrzędne geograficzne: 49.32732, 22.43851
Źródła informacji: Pytka 2005, 129-145; kwerenda terenowa.
Źródełko znajduje się u stóp wzniesienia, na którym stoi kościół. Źródełko po 1907 roku zapomniane, odrestaurowane w 2000 r. przez tutejszego proboszcza. W 2007 r. podczas uroczystej mszy zostało poświęcone. Nad źródełkiem umieszczona została drewniana płaskorzeźba Matki Bożej z Dzieciątkiem. Na drodze do źródełka umieszczone zostały: drewniana kapliczka z figurą Chrystusa Frasobliwego oraz murowana z drewnianą figurą św. Franciszka. Woda ma posiadać cudowną moc uzdrawiająca. Widoczne licznie składane monety oraz zdjęcia, zapewne osób chorych.
Podania mówią, że w miejscu tym miano niegdyś budować cerkiew. W pobliskim źródle, lub studni znaleziono wówczas krzyż z XIII w., pochodzący z miasta Limoges z Francji. Nad studnią ustawiono drewniany krzyż. Wedle wierzeń woda ze źródła miała moc uzdrawiającą oczy i cudownie przywracającą wzrok.
Cudowne źródło w Zwierzyniu związane jest z historią niezwykłego znaleziska jakim jest bogato zdobiony limuzyjski krzyż z 1. poł. XIII w., wykonany we Francji w mieście Limoges. Szczegółowe informacje na temat zabytku przytoczył archeolog prof. M. Parczewski w artykule „Krzyż ze Zwierzynia”, który ukazał się w czasopiśmie Połoniny w 1989 r. (M. Parczewski 1989).
Przechowywany w przemyskim Muzeum Diecezjalnym krzyż już w 1922 r. został określony jako wczesnośredniowieczny przez historyka sztuki A. Bochnaka (M. Parczewski 1989, 8). Wcześniej miał być przechowywany w cerkwi w Zwierzyniu zbudowanej w 2. poł. XVIII w. W 1972 r. zabytek opisała M. Pietrusińską jako: „krzyż procesyjny emaliowany, 1 poł. XIII w. Drewno, blacha miedziana złocona, z emalią żłobkową i grawerunkami, elementy figuralne częściowo repusowane; wymiary: 28,7 x 22 cm (…)”. (opis za M. Parczewski 1989, 7).
M. Parczewski powiązał informacje na temat zabytku znajdującego się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Przemyślu, z legendą zanotowaną w 2. poł. XIX w. przez etnografa Oskara Kolberga, mówiącą o okolicznościach powstania cudownego źródła w Zwierzyniu nad Sanem (M. Parczewski 1989, 9; O. Kolberg 1973, 80).
Oskar Kolberg przytacza następujący zapis na temat wsi Zwierzyń:
Jest tam legenda o cudownym krzyżu, o cudownej wodzie itp. Gdy zwożono kamienie na budowę domu bożego, dostrzeżono, że to, co przywieziono w dzień, przepadało gdzieś w nocy. Zaczajono się i przekonano, że rozbierają i odwożą te kamienie jacyś święci. Potem wykopano tam studnię. Niewiasta chciała złapać krzyż, który ujrzała w wodzie; gdy sięgnęła po niego ręką, krzyż cofnął się w głąb; wkrótce ujrzała, że znów się on wnosi; sięgnęła powtórnie lecz znów się usunął, i tak samo po raz trzeci. Dopiero gdy sobie wspomniała, że nie godzi się gołą ręką po niego sięgać, zdjęła chustkę z głowy i przez chustkę krzyż ten uchwyciła; wówczas ujrzała, jak się z wody wydźwignął. Krzyż ten na stopę wysoki, jest dotąd w cerkwi. Jeden z księży unickich (przed 30 laty) kazał w studni tej wznieść większy krzyż, który nad nią sterczy. Twierdzi on, iż mu się we śnie Bóg objawił i krzyż taki sam kazał wstawić. Chorzy używają wody z tej studni na ślepotę lub choroby oczu (O. Kolberg 1973, 80).
Wśród okolicznej ludności M. Parczewski zanotował tę samą tradycję, co przytoczona sto lat wcześniej przez O. Kolberga. Przed II Wojną Światową każdego roku w dzień 27 września (święto Podwyższenia Krzyża Świętego) miały w tym miejscu zbierać się setki wiernych, dokonywano poświęcenia wody. Krzyż-relikwia był wówczas pokazywany wiernym. Niewykluczone, że nazwa wsi Zwierzyń (Zwizenye) pochodzi od święta „podwyższenia krzyża świętego” jak zanotował O. Kolberg. Zdaniem M. Parczewskiego, w takim przypadku odkrycie krzyża i początki kultu tego miejsca musiałyby nastąpić przed rokiem 1580, gdy miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana jest w źródłach (M. Parczewski 1989, 11).
W latach 90. XX w. miejsce odnowiono i zagospodarowano. Dokonano tego po publikacji wyników archeologicznego śledztwa przeprowadzonego przez M. Parczewskiego w gazecie „Nowiny”. Tekst autorstwa J. Miszczaka przyczynił się do upowszechnienia wiedzy na temat miejsca cudownego oraz samego krzyża (J Miszczak 1994). Zbudowano drogę krzyżową oraz grotę Matki Boskiej. Dziś źródło obudowane grotą odwiedzane jest przez licznych wiernych.
Przy drodze do Sanktuarium Matki Bożej w Kalwarii Pacławskiej – tzw. Kapliczki Kalwarysjkie. Woda ze źródełka ma posiadać szczególną moc leczniczą w chorobach brzucha oraz układu trawiennego. Miejsce często odwiedzane przez pielgrzymów. Kalwaria Pacławska to jedno z najważniejszych miejsc pielgrzymek na Podkarpaciu. Ufundowana przez Andrzeja Maksymiliana Fedro, kasztelana lwowskiego i wojewodę podolskiego w latach 1660-1665, który postanowił odwzorować miejsca związane z Jerozolimą, w tym Golgotę i Górę Oliwną. Kompleks został rozbudowany ok. roku 1770 przez Szczepana Dwernickiego, cześnika przemyskiego.
Miejsce objawienia 16 maja 1949 roku trzem chłopcom (pastuszkom) Matki Boskiej. Chłopcy bawili się w księży okadzając kapliczkę tlącym się drewnem z ogniska. Doszło do zaprószenia ognia i zapaliła się część ołtarza w kapliczce. Dwóch chłopców gasiło ogień, trzeci – Janek Bukowczyk – pozostał przy ognisku, gdy usłyszał odgłos toczącego się głazu i huk. Odwróciwszy się miał ujrzeć postać Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus na tle promieni zachodzącego słońca. Postać pogroziła mu palcem i napomniała by dzień święty święcił. Chłopiec pobiegł do dwóch pozostałych i opowiedział im o cudzie, tamci jednak nic nie widzieli. Wieść o objawieniu szybko rozeszła się po okolicy i rozwinął się ruch pielgrzymkowy w to miejsce. Kapliczka w miejscu objawienia z 1993 roku oraz źródło zamknięte studnią. Obok druga murowana kapliczka.
Wedle wierzeń woda posiada właściwości lecznicze. Pomiędzy tym miejscem a kościołem w Jaśliskach stacje drogi krzyżowej. Pielgrzymki różańcowo-pokutne od maja do października w każdą pierwszą niedzielę miesiąca. Obszar wyludnionej w ramach akcji Wisła wsi Lipowiec. W trakcie objawienia pastwiska wykorzystywane przez mieszkańców wsi Jaśliska. Przy kapliczce z 1911 roku na tzw. Spirytusowej Drodze.
Źródła informacji: Szubrycht 2015; kwerenda terenowa.
Źródełko u podstawy kapliczki z figurą NMP, ocembrowane. Wedle okolicznych mieszkańców woda posiada moc uzdrawiająca. Na zboczu Przymiarek, ponad uzdrowiskiem w Rymanowie Zdroju, 100 m od szlaku turystycznego Rymanów Zdrój – Iwonicz Zdrój.
Źródło zabudowane, w grocie pod Kaplicą św. Jana z Dukli – w Puszczy. Zespół sakralny, wokół stacje drogi krzyżowej. Woda ma posiadać moc lecznicza – w prowadzonej Księdze łask i uzdrowień liczne wpisy wiernych na temat uzdrowień. Murowany kościół stoi w miejscu gdzie miała znajdować się pustelnia świętego.
