Tag: Cudowne źródełka

Źródełko i kapliczka pw. Matki Boskiej Kryńskiej k. Kotorowa. Źródło pod drewnianą kaplicą domkową. Teren podmokły.

Kaplica ze źródłem znajduje się na skraju lasu, w miejscu zwanym uroczyskiem „Krynki”. Wg podania ludność miejscowa chroniła się w niej przed napadami tatarskimi, a postawić miał ją dziedzic pobliskiej wsi. Na obecnej kaplicy z podcieniem z frontu, na narożnym słupie i na drzwiach wyżłobiona jest data „1863”. Remontowana była dwukrotnie – w 1911 r. i w latach 90. XX. Najwięcej wiernych kaplica gromadzi podczas uroczystości odpustowej przypadającej na trzecią niedzielę maja. Kaplica na planie prostokąta o wym. 3,5×2,5 m. Posadowiona jest na wysokich palach wbitych w ziemię, obmurowane. Wewnątrz ołtarzyk z figurą Matki Boskiej z dzieciątkiem Jezus. Ujęcie wody, ujęte studnią z tyłu kaplicy, obok wiaderko do czerpania.

Lokalizacja GPS: 50°43’9.10″N; 23°41’7.75″E

Źródełko i kapliczka pw. Matki Boskiej Bolesnej. Źródło ujęte studnią po przeciwnej stronie drogi w stosunku do kaplicy.

Kapliczka oraz wyschnięte już źródło położone są na zachodnim zboczu Tatarskiej Góry – miejsce bitwy wojsk Jana III Sobieskiego z Tatarów w 1672 r. Od strony północnej przylega do niej mały cmentarzyk, a przy południowej ścianie bocznej jest studnia. Kaplicę ufundowały siostry Kozielewicz z Teresówki. Wnętrze zdobi mały ołtarzyk z obrazem Matki Boskiej Bolesnej. Znajduje się tam również m.in. obraz Matki Bożej z Lourdes. Odprawiana jest tu doroczna msza św. kończąca obchód poświęcenia pól. Źródełko miało posiadać uzdrawiającą moc według okolicznych mieszkańców. Dziś nieczynne. Kaplica o wymiarach ok. 4×4 m. Początki kultu wody oraz samej kaplicy nie są znane.

Lokalizacja GPS: 50°47’12.15″N; 23°53’3.73″E

Drewniana kaplica pw. św. Antoniego z 1983 roku w miejscu źródła. Według okolicznych mieszkańców woda posiada uzdrawiającą moc. Drewniana figura świętego na zwieńczeniu studni z wodą ze źródła. Kult świętego Antoniego w Uchaniach sięga XVI w., gdy przywieziono tu z Rzymu jego obraz autorstwa Mikołaja Daniłowicza. Kapliczka zbudowana w latach 1982-1983 przez Józefa Kunaszczuka.

Teren podmokły, w dolinie strumienia Uchańka. Kapliczka św. Antoniego Padewskiego na palach.

Lokalizacja GPS: 50°54’17.28″N; 23°38’31.32″E

Dawniej istniało tu znane greckokatolickie sanktuarium maryjne, później prawosławne. Główne uroczystości przypadały na 2 lipca – św. Matki Boskiej Jagodnej. Odpusty gromadziły zarówno grekokatolików jak i katolików. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich wspomina, iż cerkiew założono przy źródle, ponieważ nad nim ukazywał się obraz Matki Boskiej. W 1882 r. nad cudownym źródłem, którego woda miała niezwykłe uzdrawiające właściwości, ukazała się ikona Matki Bożej. Kaplicę na planie krzyża na palach zbudowano w 1886 r. Rozebrana w 1938 r. Miejsce zrewitalizowane przez Krzysztofa Wróblewskiego z Sitna, poświęcone w 2001 r. przez biskupa Jana Śrutwę. Wedle okolicznych mieszkańców woda ze źródła posiada leczniczą i uzdrawiającą moc.

Teren podmokły, wokół źródła znajduje się kapliczka oraz drewniane podesty. Obok źródła znajdowała się cerkiew unicka oparta na planie krzyża, u podnóża wzgórz Stanisławki. Źródło tworzy niewielkie rozlewisko.

Lokalizacja GPS: 50°48’7.05″N; 23°24’53.63″E

U podstawy „Łysej Góry”, źródełko wypływa na rozległą łąkę, zasila niewielki ciek wodny uchodzący do Wieprza. Źródło ma wymiary ok. 10×10 m, nad nim stała Kaplica Św. Romana z 1906 r. Spłonęła w lipcu 2017 r.

M. Stworzyński opisuje w 1835 roku źródło św. Romana, które znajduje się na polach, wedle tradycji miejscu dawnej wsi Stare Lipsko. Co roku w dzień św. Romana odbywała się do źródła procesja złożona z mieszkańców okolicznych wsi. Do źródła ciągną również ludzie dręczeni różnymi chorobami. Przez mieszkańców wsi Lipsko-Polesie miejsce to nazywane jest Zjawieniem lub Miasteczkiem. Według lokalnej legendy w miejscu tym przed laty w trakcie polowania zabłądził książę. Raniony przez tura, szukając wody przywoływał swoją matkę, która ukazała mu się i rozgarniając liście odsłoniła znajdujące się tu źródło. Książe miał wyzdrowieć i na sąsiednim wzgórzu wznieść gród. Kolejne podanie mówi o pasterzu który zachorował, gdy przy owcach zastąpiła go jego córka na stado napadły wilki. Dziewczynka nie wiedziała co robić, gdy ukazał się jej staruszek mówiąc, że za górą jest źródło które uleczy jej ojca. Pasterz wyzdrowiał. Po latach zachorowało dziecko właściciela dworu w Lipsku pod jego nieobecność. Dziewczyna która wówczas pracowała w dworze chwyciła je i pobiegła z nim do źródła, gdzie ozdrowiało. Miało to miejsce w dniu 9 sierpnia, w dzień św. Romana. Co roku w pierwszą niedzielę po 9 sierpnia przy źródle odbywa się odpust. W skale z której wybija źródło widoczny jest wyryty krzyż, prawdopodobnie starszy od kaplicy z 1906 r. Po lewej stronie od niego widoczne są wbite drewniane bale, pozostałości starszej kapliczki lub drewnianych krzyży.

Lokalizacja GPS: 50°37’43.52″N; 23°14’30.56″E

W 1640 r. (5 sierpnia) w miejscu tym objawiła się Matka Boska Jakubowi Ruszczykowi ze wsi Szalowola. Został uzdrowiony z ciężkiej choroby. Z wdzięczności wystawił figurę a na niej obraz Matki Bożej. W miejscu objawienia wypłynęło źródełko słynące z leczniczych właściwości. Potem postawiono tu Kaplicę Matki Boskiej Krasnobrodzkiej. Jesienią 1648 r. miejsce to zostało zdewastowane przez wojska Bohdana Chmielnickiego, wiosną 1649 r. znaleziono tu mały obrazek (jedno z wot zostawianych przez wiernych przy kaplicy), który ocalał. Fakt iż był świetnie zachowany uznano za cud i otoczono go kultem. W latach 1648-64 z fundacji Katarzyny z Ostrogskich Zamoyskiej zbudowano tu niewielki kościół. W miejscu tym miała zostać uleczona w 1680 r. Maria Kazimiera Zamojska, późniejsza żona Stefana III Sobieskiego. Jako wotum wystawiła murowany kościół (1690-99). Cudowny obraz MB Krasnobrodzkiej umieszczono w jego ołtarzu. Sanktuarium Matki Boskiej Krasnobrodzkiej stało się głównym sanktuarium diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Czcią cieszył się zwłaszcza ocalały obrazek, litograficzna odbitka o wymiarach 9×14 cm na papierze mszalnym, który miał posiadać cudowną moc uzdrawiającą. Źródło w miejscu objawienia ma posiadać największą moc w nocy z wielkiego czwartku na wielki piątek. Wówczas zbierają się tłumy. Pomaga na bóle, dolegliwości żołądkowe, choroby reumatyczne. Msze odbywają się również w sierpniu, w dzień Matki Boskiej Jagodnej.

W Dolinie Świętego Rocha, na zachodnim stoku góry Św. Rocha, ok. 2 km na W od Krasnobrodu. Drewniana kaplica, przy niej nieczynna studnia z wodą.

Pierwsze informacje o miejscu pochodzą z 1817 r. Według przekazów, Marysieńka Sobieska podczas panującej zarazy ufundowała nad źródłem kaplicę, w której kazała umieścić obraz św. Rocha – patrona ludzi chorych na choroby zakaźne. W 1888 r. zostały potwierdzone lecznicze własności źródlanej wody. W 1943 r. na miejscu zniszczonej w 1935 r. pierwszej kaplicy wzniesiono nową z fundacji Kazimierza Fudakowskiego. Projekt wykonał zamojski architekt Adam Klimek. Wśród licznie odwiedzających ją pielgrzymów utrzymuje się przekonanie, że „na pole przyległe do kaplicy nigdy grad nie pada”, a przynajmniej nie w dniu uroczystości odpustowych 15 sierpnia.

Lokalizacja GPS: 50°32’7.28″N; 23°11’11.43″E

Źródło rzeki Nepryszki przy Kaplicy Matko Boskiej Leżajskiej w Józefowie. Kaplica zbudowana w XIX w. Po drugiej stronie stała niegdyś cerkiew unicka. Nie wiadomo, kiedy i w jakich okolicznościach znalazł się w kaplicy obraz Matki Boskiej Leżajskiej. Według miejscowych mieszkańców dawne legendy mówią o cudownej mocy źródełka.

Kaplica Matki Boskiej Leżajskiej w Józefowie. Dawniej greckokatolicka, po drugiej stronie drogi znajdowała się cerkiew. Kult źródełka związany jest z ludnością greckokatolicką.

Lokalizacja GPS: 50°29’18.14″N; 23° 3’23.11″E

W Górecku Kościelnym znajduje się owiana kultem kapliczka „Na wodzie”, zbudowana na palach nad potokiem Szum. Według lokalnych podań lokalizację kapliczki wskazał podczas swoich objawień w 1648 r. św. Stanisław. Źródełko. Powyżej kaplicy znajduje się źródełko zwane „Boża łezka”. Woda ze źródełka ma posiadać właściwości lecznicze. Podobno najlepiej pomaga na schorzenia reumatyczne i bóle gardła. Według wierzeń i podań miejscowej ludności, źródełko miało wybić w tym miejscu w 1648 r. Małemu chłopcu Jankowi Socha miał objawić się Św. Stanisław, za pomocą wziętego od niego noża oznaczył rosnącą w tym miejscu sosnę, obok niej wytrysnęła woda. Źródło stało się miejscem pielgrzymek, przybywali do niego liczni wierni. Picie i obmywanie się wodą miało mieć moc uzdrawiającą, chronić przed chorobami. Największą leczniczą moc woda ma posiadać o świcie.

Lokalizacja GPS: 50°30’0.44″N; 22°58’0.12″E

Studnia ze źródłem znajduje się w Kaplicy św. Magdaleny, naprzeciw Sanktuarium Św. Magdaleny w Biłgoraju przy ul. Tarnopolskiej.

Wedle podania w XVIII w. miało dojść w tym miejscu do szeregu objawień św. Magdaleny, znanych jako objawienia w Puszczy Solskiej. Woda z cudownego źródełka, które wybiło w tym miejscu ma posiadać moc leczniczą. W kaplicy znajduje się studnia oraz ołtarz poświęcony świętej. Wokół obrazy przedstawiające cuda jakie miały tu miejsce.