Kamień „boża stópka” oraz „cudowne źródło” w Knorydach.
Kaplicę z „cudownym źródłem” wzniesiono w 1872 r. z inicjatywy Pawła Cara, jednego z mieszkańców wsi, według tradycji w miejscu objawienia Matki Bożej, która miała ukazać się na leżącym obok kamieniu. Poświęcono ją 30 stycznia 1873 r.
Pod ołtarzem w kapliczce znajduje się wybudowana na źródle studnia. Woda wedle wierzeń ma mieć cudowną moc uzdrawiającą.
Wedle kolejnej legendy Matka Boża miała ukazać się na kamieniu ojcu, który przechodził tędy z niewidomym synem. Gdy niewidomy chciał dotknąć jej świetlistych szat postać zniknęła. Na kamieniu pozostał jedynie ślad stopy a obok wytrysnęło źródełko z cudowną, leczniczą wodą pomagającą głównie w chorobach oczu. Więcej informacji – patrz Święte i Przeklęte. Kamienie…, s. 93-96.
Kamień położony jest przy drewnianej kaplicy pw. Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Knorydach – obecnie sanktuarium należącym do prawosławnej parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Boćkach.
Głaz jest wyeksponowany na betonowym podwyższeniu obok kapliczki i przystrojony kwiatami. Wierni przybywający do kamienia ocierają o niego dłonie i całują domniemane ślady stopy Matki Boskiej.
Według informatorów z Knoryd miejsce cudowne ocaliło wieś przed spaleniem podczas II wojny światowej. Podczas gdy płonęły okoliczne wsie, w Knorydach nie został zniszczony ani jeden dom.
Wg kolejnej informacji, kamień z „odciskiem stopy Matki Boskiej” pierwotnie znajdował się gdzie indziej (por. Sosna 2001, 55).
Na powierzchni głazu widoczne są liczne naturalne, podłużne zagłębienia. Wymiary kamienia: owalny kształt 110 × 70 cm; wys. 50 cm.
W 2016 r. drewniana kaplica ze źródłem pod wezwaniem Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” spłonęła. Zbudowano nową kaplicę, miejsce zostało przystosowane dla wiernych.
Źródła informacji: Miechowicz 2010, 55; kwerenda terenowa
Współrzędne geograficzne: 52.70863, 23.06539
Lokalizacja na mapach Google
Miejsce cudowne w Knorydach po odbudowie i renowacji
Miejsce cudowne w Knorydach przed spaleniem
Kamienny krzyż z szarego granitu, stojący na wzgórzu zwanym „Kamienną Babą” (zabytek jest prawdopodobnie późnośredniowiecznym lub nowożytnym krzyżem nagrobnym).
Wedle miejscowej legendy jest to dziewczyna zaklęta w kamień przez swoją matkę:
„W wiosce mieszkała piękna dziewczyna, która bardzo chciała wyjść za mąż za jednego kawalera ze wsi, jej rodzice jednak nie akceptowali jej wyboru. Mino to młodzi postanowili się pobrać, dziewczyna ubrała się odświętnie do ślubu i ruszyła do kościoła sama. Jej matka wykrzyknęła za nią, by lepiej się w kamień zamieniła, niż wzięła ślub wbrew jej woli. Klątwa się spełniła, podczas drogi do kościoła dziewczyna skamieniała i zamieniła się w głaz.” (wedle jednego z informatorów we wsi Neple)
Granitowa stela ustawiona na jednym z grobów na cmentarzu prawosławnym, wysokości 120 cm, zwieńczona archaicznym wizerunkiem twarzy ludzkiej z wyraźnie zaznaczonymi oczami, nosem i ustami. Na nagrobku widoczny jest napis wykonany w cyrylicy oraz data 1892. Zabytek ten nie ma analogii wśród innych chłopskich nagrobków z tego okresu. 
Biorąc pod uwagę formę i styl wykonania, niewykluczone, że mamy do czynienia z zabytkiem znacznie starszym, wtórnie użytym w końcu XIX w. Wtedy też domniemany posąg mógł zostać ociosany przez kamieniarza. O wtórnym wykorzystaniu zabytku może świadczyć wieńczący go żelazny krzyż, który wbity jest na odwrót w stosunku do części twarzowej posągu. Niewykluczone, że mamy tu do czynienia z zabytkiem wczesnośredniowiecznym, tzw. babą kamienną.
Kamienny krzyż z szarego granitu, wykonany w dość archaicznym stylu, niewykluczone, że jest to półprodukt. U zwieńczenia krzyża widoczny wizerunek twarzy ludzkiej lub czaszki, ew. postaci demonologicznej. Wyraźnie zaznaczone oczy, nos, usta, broda oraz włosy (według jednego z mieszkańców wsi na krzyżu ma być wyobrażona tzw. „zmora” lub zaraza). W części środkowej inskrypcje (prawdopodobnie po łacinie).
Kamienny krzyż zwieńczony jest krzyżem żeliwnym, nabitym odwrotnie do frontu zabytku w kierunku drogi. Sam zabytek ustawiony jest frontem w stronę pól. Z drogi wyobrażenie twarzy oraz napisy są niewidoczne.
Pierwotnie zabytek znajdował się w innym miejscu, na skrzyżowaniu dróg, gdzie leżał w pozycji horyzontalnej obok kapliczki. W trakcie budowy szosy oraz nowych domów w latach 90-tych krzyż został przewrócony przez koparkę, następnie okoliczni mieszkańcy ustawili go przy drodze, w miejscu gdzie stoi obecnie – po prawej stronie drogi z Kuźnicy do Nowodzieli. W pobliżu krzyża miał znajdować się również kamień z wyobrażeniem ludzkiej stopy, został jednak zniszczony w trakcie budowy drogi.
W trakcie prowadzenia wywiadów wśród okolicznej ludności nie zanotowano podań ani legend związanych z zabytkiem. 
Kamień w miejscowości Bierwicha, usytuowany tuż obok strumienia o tej samej nazwie.
Na froncie kamienia wyryty napis: „AD 1657 Moskal Litwę splądrował, złamawszy mir wieczny”, na prawym boku wyryte inicjały „M” oraz „S” i znak herbowy
Kamień postawiono na pamiątkę wydarzeń, jakie miały miejsce w czasie szwedzkiego potopu, kiedy wojska rosyjskie korzystając z osłabienia Rzeczypospolitej najechały Litwę.
W 1921 roku kamień, z inicjatywy ówczesnego posła inżyniera Nikodema Hryckiewicza, wyciągnięto z pobliskiego strumyka i ustawiono w miejscu, gdzie znajduje obecnie, przy drodze Sokółka – Dąbrowa Białostocka.
