Inne

Wg M. Barucha „na granicy wsi Niemanowic i Kuczek, o dwie mile od Radomia, znajduje się kamień z niewyraźnym śladem nogi, o którym miejscowi wieśniacy mówią, jakoby powstać miał z odcisku buta chłopskiego” Kamienia nie udało się zlokalizować w terenie, prawdopodobnie obiekt zniszczony.

Wg opisu J. Gackiego „o pięć wiorst od Jedlni, pow. kozienickiego (…) w lesie rządowym, w miejscu Piecnik zwanem, jest kamień trzy łokcie długi, półtora gruby w jednym i ćwierć łokcia w drugim końcu, noszący jakoweś ślady.” Kamień miał leżeć nad rzeką Rokietką, przy dzisiejszej drodze na Brzustów. Nie udało się go odnaleźć w trakcie kwerendy terenowej. Prawdopodobnie leżał na uroczysku zwanym „Kamyk”, dziś część Pionek. Wedle podania na kamieniu miał znajdować się odcisk buta miejscowego plebana z Jedlni, który upominając się o las ciągnący się aż do wielkiego kamienia, tak długo stał na nim aż odcisnął w nim swój ślad.

Dwa kamienie, jeden ogromny bez znaków, drugi (ok. 500 w stronę wsi Zembry), duży kamień o płaskiej powierzchni, trzy ślady w kształcie litery „Z”, wedle tradycji miał być to „dawny kamień W tracie kwerendy terenowej, 28.05.2013 r., nie odnaleziono śladu kamieni ani nie pozyskano żadnych informacji na ich temat od okolicznej ludności. Prawdopodobnie zostały zniszczone i wykorzystane jako materiał budowlany. Okolica w której miały znajdować się kamienie została znacznie przekształcona przez zwartą zabudowę.

Kamień o płaskiej powierzchni z wykutym śladem zwierzęcia – kopyta. Stoi przy głównym wejściu do drewnianego kościoła pw. Św. Jana Chrzciciela. Kamień jest wkopany w ziemię, widoczna jest jedynie jego górna część. Wedle legendy: „Przy budowie (pierwszego?) kościoła wielce zasłużyła się swoją pracą pewna stara kobyła zwożąca z lasu drewno potrzebne cieślom. Stara klacz była ślepa, a mimo swej ułomności nie potrzebowała opieki człowieka – drogę z wyrębu do wznoszonego kościoła pokonywała sama. Kiedy dostarczyła ostatnią porcję drewna padła odciskając wcześniej w kamieniu ślad swojego kopyta. Ku jej pamięci położono tenże kamień u wrót kościoła hadynowskiego. Leży tam do dziś”. Dwoje informatorów (65 oraz 71 lat)

Głaz z różowego granitu położony po prawej stronie drogi z Sobolewa do Maciejowic, na granicy Sobolewa, obecnie przy drewnianym kościele z 1708 r. (kościół, wedle tradycji, pełnił pierwotnie funkcje kaplicy, został zbudowany w miejscu uznanym za cudowne, słynne z licznych uzdrowień). W górną część kamienia wbito krzyż, na całym kamieniu widoczne pozostałości czerwonej farby, którą go pomalowano w początkach XX w. Dwa zagłębienia interpretowane przez okoliczną ludność, jako ślady stóp. W górnej części nieckowate zagłębienie w kształcie misy, w której zbiera się deszczowa woda. Woda zbierająca się w tym zagłębieniu miała posiadać właściwości lecznicze. Kamień pierwotnie leżał na pobliskiej podmokłej łące (miejscowa legenda podaje, że pierwotnie kamień leżał w miejscu zapadniętego kościoła). Na początku XX w. głaz został wydobyty z ziemi przez miejscowego chłopa, Jana Lewandowskiego, który miał dokonać tego pod wpływem snu. Kamień ustawiono obok drewnianej kaplicy, w jego górną część nabijając kamienny krzyż i malując go czerwoną farbą.

Głaz położony przy kapliczce po prawej stronie drogi z Łaskarzewa do Celinowa, ok. 500 m za rzeką Promnik. Kamień posiada liczne ślady erozji w postaci symetrycznych zagłębień. Wedle tradycji ma być to „Kamień ze stopami św. Anny” czczony, przystrajany kwiatami. Związany jest z kultem św. Anny, która miała zostawić na nim odciski swych stóp. Nie zanotowano bliższych informacji na temat kultu kamienia.

Kamień z zagłębieniami, znajdujący się pod ołtarzem w kaplicy św. Onufrego stojącej na cmentarzu w Łaskarzewie. Wedle źródeł pierwotnie w tym miejscu miał znajdować się kamień otoczony czcią, rosa zbierająca się w jego zagłębieniach miała właściwości lecznicze, obmywano nią zwłaszcza oczy. W 1710 r. podczas panującej w mieście zarazy na kamieniu zmarł miejscowy ksiądz, po czym został obok niego pochowany. Kamień miał wówczas nabrać nowej mocy i stać się miejscem modlitw lokalnej społeczności. Następnie w miejscu kamienia wybudowano drewniany kościół. Kamień znajduje się pod jego ołtarzem. Obecna świątynia pochodzi z 1847 r., podobnie jak wcześniej, kamień znajduje się pod ołtarzem z obrazem Św. Onufrego Pustelnika.

Głaz granitowy, Zwany „kamieniem ze stopką”. Na kamieniu wykuty ślad buta lewej nogi (ma być śladem Matki Boskiej, które kiedyś tędy przechodziła). Przy kamieniu postawiono kapliczkę, przy której odbywają się wioskowe modlitwy. W 1983 r. zaobserwowano złożone na kamieniu kłosy zżętego zboża oraz kwiaty. Obecnie na kamieniu również znajdują się kwiaty.

Kamień z szarego granitu znajdujący się ok. 500 m na północ od zabudowań wsi, na wzgórzu, po prawej stronie drogi prowadzącej do Huty Garwolińskiej. Wydaje się, że znaczna część kamienia jest zagłębiona w ziemi, jego górna powierzchnia jest płaska i nachylona w kierunku ziemi pod kątem ok. 40°. Na jej powierzchni widoczne są naturalne zagłębienia interpretowane przez miejscową ludność jako ślady stóp, ślad łapy zwierzęcia oraz podkowy (wedle miejscowego podania ślady na kamieniu miały być pozostawione przez Matkę Boską oraz jej osiołka, podczas ucieczki do Egiptu. ). Nazwa własna kamienia: wielki kamień ze stopkami lub kamień z kozią stópką. Na kamieniu widoczne są ślady po próbach jego odłupywania.

Kamień „z misą”, przy kościele „po-Augustiańskim” prawdopodobnie Kościół OO. Pasjonistów w Rawie Mazowieckiej – miał znajdować się przy murze, od południa, prawdopodobnie kamienna kropielnica lub kamień żarnowy. Kamień zaginął; nie udało się znaleźć informacji na jego temat w trakcie kwerendy prowadzonej w Czerwcu 2013 r.

Kamień z zagłębieniem nieckowatym – tzw. misą, opisany przez M. Wawrzenieckiego (1912 r.), miał znajdować się nieopodal stacji kolejowej w Grodzisku, obecnie zaginiony. Sądząc po szkicu zamieszczonym przez autora najprawdopodobniej jest to żarno nieckowate lub nowożytna kropielnica.

Kamień z czarnego granitu leżący po lewej stronie zabytkowego kościoła w Osuchowie pw. Św. Stanisława, Biskupa i Męczennika. Widoczne wyobrażenie małej stópki. Ślad został wyszlifowany, ma czarną połyskliwą barwę i, jak twierdzą okoliczni mieszkańcy, nigdy nie porasta mchem, który jest widoczny na pozostałej części kamienia. Wedle miejscowej tradycji ślad stopy został uczyniony przez ducha zmarłej przed laty dziewczynki. Dziecko zmarło na skutek choroby. Matka dziewczynki strasznie rozpaczała po jej stracie. Jej ból był przeogromny i jak się wydawało nic nie było go w stanie uśmierzyć. Jednakże pewnej nocy we śnie dziewczynka odwiedziła swą cierpiącą matkę i poprosiła ją, aby już dłużej jej nie opłakiwała gdyż jest w raju i czuje się dobrze. Na potwierdzenie tych słów córka obiecała matce pozostawić ślad swej stopy na kamieniu leżącym przy kościele. Rano matka rzeczywiście znalazła obiecany we śnie ślad i tym samym ból jej został ukojony.

Głaz narzutowy z szarego granitu, położony przy drodze z Pieczysk do Chosny. Na jego powierzchni w widoczne są trzy wgłębienia przypominające swym kształtem ślad ludzkiej stopy, dwa z nich noszą ślady podkuwania i interpretowane są przez miejscową ludność jako ślady Matki Boskiej. Na kamieniu widoczne również liczne okrągłe zagłębienia o średnicy 2-3 cm, wykonane zapewne świdrem ogniowym. W dolnej części kamienia widoczne wanienkowate zagłębienie (podobne do śladów stóp) powstałe w wyniku erozji. W górnej części podłużne zagłębienia również powstałe w wyniku erozji. Kamień posiada nazwę własną: Stopka Matki Boskiej. Dziś obok głazu stoi mała kapliczka poświęcona Matce Boskiej Pieczyskiej. W monografii M. Barucha jest mowa o stojącym obok niego drewnianym krzyżu. Wedle jednego z podań ślady stóp na kamieniu pozostawiła Matka Boska, która uratowała mieszkańców wsi podczas potopu szwedzkiego. Kiedy wojska szwedzkie zbliżały się do wsi, jej mieszkańcy schronili się w pobliskim lesie obok kamienia. Gdy żołnierze zbliżali się do ich kryjówki na głazie ukazała się postać kobiety. Żołnierze przestraszyli się i uciekli. Kiedy mieszkańcy Pieczysk wyszli z ukrycia na głazie nikogo nie było. Na powierzchni kamienia znajdował się jedynie odciski stóp, które przypisano Matce Boskiej. W rzeczywistości historia kultu kamienia z Pieczysk wydaje się być znacznie starsza i sięgać co najmniej okresu późnego średniowiecza. Wiąże się z nim m.in. powstanie kościoła w Pieczyskach pod wezwaniem Narodzenia NMP. Został ufundowany w połowie XV w. przez trzech braci Fryczów: ks. Mikołaja, kanonika płockiego, ks. Piotra, proboszcza sochaczewskiego oraz Adama Frycza, dziedzica dóbr pieczyskich. Do budowy świątyni miała ich skłonić ludowa tradycja o objawieniu się na kamieniu Matki Boskiej, która zdążając do Pieczysk zostawiła w tym miejscu ślady swoich stóp. Parafię erygowano w 1452 r. W świątyni znajduje się ikona NMP Pieczyskiej z XVI lub pocz. XVII w., będąca naśladownictwem ikony NMP Częstochowskiej.

Według opisu B. Wernera miał się tu znajdować ogromny kamień zwany Joście, na jego górnej powierzchni widoczne były miskowate, eliptyczne zagłębienia, będące według tradycji śladami „łokci, kolan i brody Pana Jezusa” (1916). Na kamieniu miały być dodatkowo wyryte: krzyż oraz litery. Kamień posiadał nazwę własną Joście. Wg mieszkańców na kamieniu znajdowały się także ślady stóp. Około 1907 r. z polecenia miejscowego plebana kamień został zniszczony, w ten sposób pozyskany materiał posłużył do wymurowania schodów powstającego kościoła w Kołbieli. Informację o znacznych rozmiarach głazu potwierdza fakt, że po jego wysadzeniu do Kołbieli przewieziono ok. 100 wozów kamienia.  Wedle opisu B. Wernera górnej części kamienia ze znakami, lokalna ludność nie chciała oddać i umieszczono ją przed wymurowaną w tym miejscu (już po zniszczeniu kamienia) kapliczką Św. Anny. W każdą Wielkanoc, zebrany wokół kamienia okoliczny lud składał w zagłębienia resztki święconego pokarmu oraz pieniądze. W dniu tym przynoszono także pożywienie – „kawałki placka, kiełbasy, nabiał” i wraz z pieniędzmi składano na kamieniu. Ofiary te zabierali później ciągnący za procesją żebracy. Woda zbierająca się zagłębieniach miała posiadać właściwości lecznicze. Obrzęd ten, podobnie jak kamień, nazywano terminem Joście. Tomasz Chludziński zamieszcza dokładną relację z odbywającego się tu obrzędu Joście w latach osiemdziesiątych (1983). W każdą Niedzielę Wielkanocną z Głupianki i okolicznych wsi wyruszała w to miejsce procesja, na której czele szły kobiety z przodowniczką chóru, następnie mężczyźni i młodzież w liczbie do pięciuset osób. Do lat siedemdziesiątych procesja ta odbywała się bez udziału księdza. Pochód dochodził do stojącej w polu murowanej kapliczki, po czym przez godzinę odprawiano maryjne śpiewy i modlitwy. Po spełnionej ceremonii jej uczestnicy wracali do wsi, gdzie w miejscowej remizie odbywała się zabawa taneczna. Przed kapliczką zostawały tylko starsze kobiety, „które przez pewien czas wspólnie, głośno odprawiały różaniec”. Tradycyjne obrzędy Joście wokół kamienia, później zaś postawionej w jego miejscu kapliczki, do połowy lat 70-tych odbywały się bez udziału duchowieństwa, wydaje się, że ich pochodzenie może być znacznie wcześniejsze (por. Miechowicz Ł., 2008). Od lat 70-tych procesja pod kapliczkę ma charakter stricte kościelny. W miejscu Joście odbywa się typowa polowa msza katolicka. Podczas kwerendy terenowej w 2009 r. zadokumentowano jego wystającą na powierzchnię część. Kwerenda terenowa dokonana w czerwcu 2013 r. przyniosła nowe informacje. W maju br. z inicjatywy lokalnej ludności głaz został wydobyty z ziemi, zaś jego fragmenty ustawiono i wyeksponowano obok kapliczki. Wkop po kamieniu wyłożono brukiem. Z wnętrza kapliczki zniknął posąg św. Anny oraz jej wyposażenie, które wedle mieszkańców Głupianki przeniesiono do domu jednego z gospodarzy na czas remontu obiektu.

Na terenach wsi miał znajdować się Święty kamień z odciskiem stopki, kolana oraz dłoni Matki Boskiej. Kamień zaginął w drugiej połowie XIX w. Władysław Jarecki (1902, s. 128) przytacza następującą relację etnograficzną na temat kamienia spisaną od mieszkanki wsi: „W Brzozojicy to nawet niedawno przecię-ć kamień leżał, nawet moja matka to widzieli i mnie to powiadali. Nie wiem, kany go tam teraz sprzątnęni, ale wiem, że był, może go kaj do kościoła wzięli. To matka opowiadali, że jak Matka Boska sła do Dobrego, po tem piachu pod Brzozojicą, tak się zmęcyła, że się o ten kamień potknęła i upadła. To jak się podnosiła i jak ręką sperła się, to wszystko odcisnęło się: i stópki, i kolanko, i wszystkie paluski od ręki, jakby w glinie. (Opowiadała Zagrodzka, żona pastucha z Brzozowicy, w pow. Nowo-Mińskim).”

Wg notatki sporządzonej przez I. Dydyńskiego: „Na polu wsi Żukowa na Podlasiu (…) znajduje się – a mam tę wiadomość z wiarygodnego źródła – kamień dość znacznych rozmiarów ze stopą ludzką, do której lud tameczny przywięzuje legendę o Najświętszej Maryi Pannie” (Dydyński I., 1896, s. 10) Podczas kwerendy terenowej w maju 2013 r. nie zanotowano wśród mieszkańców wsi żadnych wiadomości ani podań na temat rzeczonego kamienia.

Podanie głosi, iż podczas jednej z wypraw rycerstwa polskiego przeciw Jadźwingom w XII-XIII w. kamień służył jako tymczasowy ołtarz polowy. Podczas nocnego napadu wroga Matka Boska objawiła się na kamieniu budząc śpiących rycerzy i zostawiając w nim odciski swoich stóp. Nazwa uroczyska ze świętym kamieniem oraz źródełkiem „Budziszyn (Budzieszyn)” ma pochodzić od tego zdarzenia. Na kamieniu widoczne dwa wykucia w kształcie stóp o wymiarach 22x10x3cm oraz 20x12x5 cm. Zauważyć można również dwa otwory o śr. 3 cm, powstałe prawdopodobnie w trakcie prób wiercenia w celu rozbicia kamienia. Kamień podobnie jak woda z pobliskiego źródełka ma posiadać właściwości lecznicze. Woda ma być szczególnie pomocna w przypadku chorób oczu. Na uroczysku z kamieniem oraz źródełkiem obecnie znajduje się Sanktuarium maryjne z obrazem Matki Bożej Budzieszyńskiej; parafia rzymskokatolicka św. Jadwigi w Mokobodach.

Kamień znajduje się na skraju wsi, przy drodze do Krasowa. Jego widoczna nad powierzchnią część ma wymiary: wys. 170 cm, szer. u podstawy 120 cm, w górnej części 40 cm, grubość od 10 do 20 cm. Na jego przedniej części znajdują się ryty: litera „P”, znak koła z trzema „szprychami”, pod nimi data 1590. Niżej litery S.C.O. a w dolnej części płaszczyzna z tekstem i datą 1891. Kamień zwieńczony jest żelaznym krzyżem. Umocowany jest dwoma mniejszymi kamieniami, tkwiącymi w ziemi z przedniej i tylnej strony. Kamień służy jako miejsce kultu, w czasie dorocznego obrzędu poświęcenia pól przy kamieniu zbiera się miejscowa ludność i przygotowuje jeden z procesyjnych ołtarzy.

Wedle tradycji kamień ze śladem kopyta – miejscowi nazywają to „śladem wołu”; związana z nim legenda mówi, że kiedy przed wiekami przewożono figurę Chrystusa w Krzymoszach do Łukowa, woły odmówiły posłuszeństwa, zaś jeden z nich zostawił odcisk racicy w kamieniu Kamień znajduje się przy grocie na terenie przykościelnym.

Pierwszy z kamieni miał znajdować się nieopodal łąk pod wsią zwanych „Jaćwież”, w środku lasu zwanego „Wojsko”. Miał to być ogromny kamień z zagłębieniem zwanym „Misą Królewską”, posiadać miał również ślad stopy interpretowany, jako ślad pozostawiony przez Matkę Boską – obiekt nie został odnaleziony, we wsi zaś nie zanotowano żadnych informacji na jego temat Drugi kamień (niewzmiankowany w literaturze), odnaleziony został w miejscowości w trakcie badań terenowych. Jest to głaz narzutowy z szarego granitu posiadający naturalne zagłębienie określane przez mieszkańców wsi, jako ślad stopy pozostawiony przez Matkę Boską.

Głaz narzutowy, częściowo ociosany. Pierwotnie pełnił funkcję kamienia granicznego na granicy wsi Łuzki i Czekanów (Wg K. Stołyhwo kamień o formie antropomorficznej stanowiący obiekt kultowy, R. Jakimowicz przychyla się do jego funkcji znaku granicznego). Kamień pierwotnie stał na granicy pól pomiędzy wsiami Łuzki oraz Niemirki. Wedle miejscowego podania głaz stał na grobie czarownicy, stąd nazwa własna kamienia „Czarownica”. W górnej części kamienia wykuty został znak podkowy, w środkowej części równoramienny krzyż, zaś w dolnej partii widoczny krzyż maltański. Po przeciwległej stronie kamienia, w jego dolnej części wykuty ślad stopy. W 2006 r. kamień został przeniesiony do Czekanowa i ustawiony przed tutejszym kościołem.

Kamień z wykuciem w kształcie stopy, znajdujący się obecnie pod ołtarzem w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP (Diecezjalnym Sanktuarium Maryjnym) w Łazówku. Lokalna tradycja wiąże ślady na kamieniu w Łazówku z objawieniem „Pięknej Pani”, które miało mieć miejsce w połowie XVI w. Miała się ona ukazać „na wielkim kamieniu, wśród niezwykłej jasności” dziedziczce z pobliskiego Łazowa. Matka Boża wyraziła pragnienie by dziedziczka przychodziła w to miejsce. Gdy widzenie minęło na kamieniu pozostały ślady stóp Matki Bożej. Wieść szybko rozeszła się po całej okolicy, miejscowy dziedzic z Łazowa wybudował w tym miejscu kościółek, a na dużym ołtarzu ustawionym na owym kamieniu umieszczono obraz Matki Bożej Pocieszenia (Kamień ze śladami stóp został wmurowany w ołtarz, jego fragment można zobaczyć przez drewnianą kratę). Z czasem miejsce to stało się celem licznych pielgrzymek i kultu religijnego. Kamień z odciskiem stopy NMP miał posiadać właściwości lecznicze, pielgrzymi odłupywali jego fragmenty i zabierali do domów. Miejsce zasłynęło z licznych uzdrowień.

Głaz narzutowy z szarego granitu. Lokalna tradycja wiąże ślady na kamieniu z objawieniem Matki Boskiej. Na kamieniu miał być widoczny ślad lewej stopy z wyraźnymi odciskami palców oraz znak krzyża z podstawą. Wedle miejscowych informatorów na kamieniu były widoczne różne „znaki i zagłębienia”, oraz „odciśnięty” ślad ludzkiej stopy. Pierwotnie leżał na granicy wsi Wyszomierz ze wsią Kutyski, w chwili obecnej kamień jest zakopany tuż przy drodze, na wzniesieniu na granicy wsi Wyszomierz. Dokonano tego w trakcie prac związanych z poszerzaniem drogi. Na powierzchni widoczna jest jedynie jego niewielka część o wymiarach ok. 40×40 cm.  Początkowo kamień miał leżeć po przeciwległej stronie drogi niż obecnie. Miał być to duży głaz wysokości człowieka.

Kamień „z odciskiem stopy” na „łąkach wsi Kańskowo”, w miejscu zwanym Poręba (kamień zniszczony, wg. Maksymiliana Barucha zabrany pod budowę domu lub kolei)/ Według miejscowego podania ślad stopy pozostawiony został przez Najświętszą Marię Pannę, która tu odpoczywała z dzieciątkiem Jezus. Inne podanie podaje, że Matka Boska przechodziła tędy po błotach, natrafiła na ten kamień i ślad swojej stopy zostawiła.

 Kamień z odciskiem stopy św. Rozalii z Palermo (ok. 1130-1170), która miała się tu zatrzymać w trakcie wspólnej wędrówki ze św. Rochem wzdłuż Narwi, do końca II Wojny Światowej znajdował się przed ołtarzem głównym w XVIII-wiecznym kościele (z ok. 1709 r.) pw. św. Rozalii na uroczysku św. Rozalia. Kamień uznawano za cudowny, wg. informatorów posiadał właściwości lecznicze. Wierni klękali przed nim, całowali go, pocierali o niego głowę i chore miejsca. Miał słynąć z licznych uzdrowień. W 1944 r. świątynia została zdewastowana i całkowicie zniszczona przez żołnierzy Armii Czerwonej. Znajdujący się nad ołtarzem cudowny obraz Św. Rozalii został uratowany i po wojnie przeniesiony do nowej kaplicy. Wedle lokalnych kamień został wówczas przeniesiony do zbudowanej w 1946 r. kaplicy, zaś przed 1952 r. został zabrany i wywieziony w nieznane miejsce przez lokalnych działaczy komunistycznych. W latach 1991-1995 zbudowano nową świątynię w obecnej formie. Przy świątyni znajduje się studnia postawiona na „cudownym źródełku”, z którego woda również ma posiadać właściwości lecznicze. Uroczysko oraz kościół stanowią centrum lokalnego kultu i pielgrzymek. Co roku 3-4 września odbywają się tu uroczystości odpustowe.

Głaz narzutowy z szarego granitu znajdujący się w starorzeczu Narwi na wysokości wsi Dzbenin. Wedle miejscowego podania na kamieniu mają być wyryte litery „S” raz „B”, które mają być inicjałami króla Stefana Batorego. Podczas jednego z polowań król miał zostać zraniony przez jelenia. Na kamieniu miał być opatrywany przez medyka. Inna legenda mówi, że w tym miejscu król oczekiwał na swoją drużynę, którą zgubił w puszczy.

Kamień z szarego granitu z wykuciem w kształcie stopy leżący przy neogotyckim kościele pw. Św. Stanisława Kostki (Rostkowo to miejsce narodzin świętego [1550 r.], obecny kościół z 1900 r. ma stać w miejscu dawnego dworu rodziny Kostków.) Według miejscowej legendy zagłębienie w kamieniu to odcisk stopy młodego Stanisława Kostki, który w tym miejscu miał zwyczaj modlić się pod rosnącym tu drzewem lipy.

Głaz z różowego granitu leżący przy lokalnej drodze z Kroczewa do Starej Wrony, na gruntach wsi Nowa Wrona, posiadający nieregularny „antropomorficzny” kształt. Na szczycie krzyż – głaz pełni funkcję przydrożnej kapliczki. Przed głazem drewniany płot oraz ustawione kwiaty; widoczne ślady kruszenia i rozbijania kamienia. Dziś porośnięty krzewami i drzewami.

Kamień leżący w zagłębieniu terenu, na polach Między Cybulinem a Parkoczewem. Widoczne ślady obkopywania oraz prób rozbicia. Wedle miejscowego podania kamień ze śladem stopy pozostawionym przez Matkę Boską.

Głaz narzutowy z czerwonego granitu wedle tradycji z odciskiem stopy Matki Boskiej, lub św. Jacka. Dziś wmurowany w kapliczkę stojąca obok kościoła pw. Św. Jacka. Kamień częściowo obudowany murowaną kapliczką zwieńczoną żeliwnym krzyżem; pierwotnie kamień stanowił podstawę pod figurę Matki Boskiej. Legenda wiąże go z osobą św. Jacka Odrowąża, pochodzącego ze śląska dominikanina, który w pierwszej połowie XIII w. w czasie jednej ze swoich misyjnych podróży wizytował Mazowsze. W okolicy Wyszogrodu wespół z towarzyszącymi mu braćmi-misjonarzami, na własnym płaszczu „jako w łodzi najbezpieczniejszej” przeprawił się przez wezbraną Wisłę. Wedle miejscowego podania odcisk stopy pozostawiony przez świętego stanowi pamiątkę tej przeprawy (wg. monografii M. Barucha, na kamieniu miała być odciśnięta stopa Matki Boskiej).