„Cudowne źródełko” zlokalizowane nieopodal tzw. leśnej kaplicy w Babicach. Wedle legendy w pierwszej połowie XIX w. miejscowemu gospodarzowi objawiła się tu w koronie drzewa św. Elżbieta. W miejscu tym wytrysnęło źródło z wodą o właściwościach leczniczych. W XX w. źródełko wyschło i zostało zapomniane. W ostatnich latach z inicjatywy Zbigniewa Mądrego zostało odnalezione i ujęte cembrowiną studni. W latach 70. XX w. nieopodal miejsca objawienia zbudowano drewniany kościół należący do parafii Korytnica. W lipcu, dzień św. Elżbiety odbywają się tutaj odpusty.

Współrzędne geograficzne: 51.708889, 21.862458

Lokalizacja na mapach Google

Źródła informacji: Paciorek 2012;

 https://old.podlasie24.pl/wiadomosci/garwolin/powiat-garwolinski-kapliczki–bezcenne-bogactwo-naszej-ziemi-62ab.html (dostęp 15.04.2023); http://www.kazikpaciorek.pl/babice-1.html (dostęp 15.04.2023);

W okresie międzywojennym w Górkach, w miejscu cudownego źródełka miało dojść do objawień maryjnych. Wg zapisu w „Kronice góreckiej kaplicy”: W pobliżu wsi Górki wracający z pól mieszkańcy, widzieli na skraju lasu postać kobiecą odzianą w jasną szatę, od której promieniowała jasność. Widzeniu temu towarzyszyły dźwięki sygnaturki.

Jednej z mieszkanek wsi, Matka Boska ukazała się we śnie z wiadomością, że w Górkach wytryśnie święte źródło i powstanie klasztor.  W 1935 r. w miejscu objawień postawiono kapliczkę pw. Matki Boskiej Szkaplerznej, zaś tryskające w tym miejscu źródełko uznano za cudowne. Miejsce szybko stało się punktem licznych pielgrzymek okolicznej ludności. W 1981 r. rozpoczęto budowę kościoła, w 1984 r. ustanowiono parafię zaś w 1997 r. erygowano sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej. Sanktuarium znajduje się pod opieką księży michalitów ze Zgromadzenia św. Michała Archanioła.

Dziś źródło obudowane jest kamieniami tworzącymi grotę.

Współrzędne geograficzne: 51.8521, 21.5844

Lokalizacja na mapach Google

Źródła informacji: Karolczuk 2019, 30; https://michalici.pl/parafia/gorki-parafia-pw-matki-bozej-szkaplerznej-sanktuarium-matki-bozej-fatimskiej (dostęp 20.05.2023); kwerenda terenowa.

Źródło, według tradycji z wodą o cudownych właściwościach leczniczych, wypływające spod kaplicy św. Antoniego w Górze Kalwarii. Kaplicę zbudowano w 1781 r. za sprawą bernardynów. W jej wnętrzu znajduje się figura św. Antoniego trzymającego w rękach Dzieciątko.

Wedle legendy w XVIII w. miejscowi rybacy znaleźli na brzegu Wisły drewnianą figurę św. Antoniego. Puścili ją z nurtem rzeki. Następnego dnia figura jednak znów znalazła się w tym samym miejscu. Gdy posąg w niezwykły sposób powrócił trzykrotnie, ustawiono go na skarpie Wiślanej. W miejscu tym wybiło źródełko, którego woda posiadać miała cudowną moc uzdrawiania.

Współrzędne geograficzne: 51.9806915, 21.2226937

Lokalizacja na mapach Google

Źródła informacji: http://www.polskaniezwykla.pl/web/place/8917,gora-kalwaria-kaplica-sw–antoniego.html (dostęp 20.05.2023); https://gorakalwaria.pl/cms/1357/kaplica_sw_antoniego (dostęp 20.05.2023); http://www.kurierpoludniowy.pl/wiadomosci.php?art=4017 (dostęp 20.05.2023).

Wieś Drogiszka jest poświadczona w źródłach z początku wieku XV w. Pierwsze wzmianki o cudownym miejscu w Drogiszce sięgają XVI w. Wedle tradycji młynarzowi z Niedzborza ukazał się św. Franciszek. Święty wskazał miejsce gdzie wybija cudowne źródło z wodą o właściwościach uzdrawiających i nakazał ustawić w tym miejscu krzyż. Zdarzenie miało mieć miejsce w roku 1598. Od tego czasu przybywała tu licznie okoliczna ludność na modlitwy i w celu czerpania cudownej wody. W 1635 r. nieopodal źródełka ustawiono drewniany kościół. W aktach wizytacyjnych z 1776 r. określany jako „kaplica św. Rocha”, dziś kościół filialny pw. Świętego Krzyża (także „Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego”). Świątynia stanowi jeden z nielicznych przykładów barokowej architektury drewnianej na Mazowszu. Miejsce stanowiło znany punkt pielgrzymkowy i przyciągało licznych wiernych.

Źródło zamknięte jest w studzience, obmurowanej i obłożonej kamieniami narzutowymi. Dojście do niego jest oznakowane. Nieopodal na łąkach znajduje się głaz narzutowy zwany „Kamieniem św. Franciszka”.

Współrzędne geograficzne: 52.9521055, 20.3845489

Lokalizacja na mapie Google

Źródła informacji: Borowski 2013; https://zabytek.pl/pl/obiekty/g-225154 (dostęp 05.05.2023).

Pierwsze wzmianki o cudownym źródle w Żurawinie pochodzą z XVIII wieku. W aktach wizytacyjnych parafii św. Marcina w Mochowie znalazł się zapis o istnieniu tu źródła z leczniczą wodą, które miało wybijać spod korzeni osiki. Wedle legendy w tym miejscu miał mieszkać pustelnik, niegdyś szlachcic o imieniu „Żurawinek”, któremu na drzewie osiki objawiła się Matka Boża. W połowie XVIII wieku nad źródłem wzniesiono murowaną kapliczkę, która była odnawiana w 1863 roku i ponownie w 1975 roku. Obok źródła miał stać także drewniany kościół, wedle tradycji z 1563 roku. Obecna świątynia pw. Przemienienia Pańskiego została zbudowana w 1902 roku. Źródełko wybija ze zbocza doliny rzeki Skrwy. Wewnątrz kapliczki znajduje się studnia z wiaderkiem do czerpania wody przez wiernych.

Współrzędne geograficzne: 52.7912, 19.5373

Link do mapy Google

Źródła informacji: Karolczuk 2019, 125; https://plock.gosc.pl/doc/3350629.Miejsca-gdzie-mozna-przejrzec (dostęp 12.05.2023).

Cudowne źródełko, zwane według lokalnej tradycji „Źródłem św. Rocha”, położone jest wśród pól, na prywatnych gruntach. Wybija spod niewielkiej wyniosłości terenu. Tuż przy nim ustawiony jest drewniany krzyż. Wybijająca woda zbiera się w zagłębieniu terenu, tworząc niewielki staw.

Wg opisu M. Umińskiego (2012) tradycja kultu tego miejsca sięga XIX wieku. Wówczas po okolicznych wsiach rozniosła się wiadomość, że woda ze źródełka posiada moc uzdrawiania chorych. Jej picie miało również chronić zarówno ludzi, jak i zwierzęta przed zarazą. Miejsce to miało być wówczas tłumnie odwiedzane przez okoliczną ludność oraz pielgrzymów. Wedle miejscowego podania ówczesny właściciel gruntów, by zatrzymać niszczenie pól przez wiernych, postanowił zasypać źródło. W trakcie pracy stracił wzrok, który wrócił dopiero po oczyszczeniu miejsca świętego.

W początku XX wieku miejsce zostało dokładnie oczyszczone przez nowego właściciela pola, Paulina Kosztownego. Ze źródła wybrano licznie wrzucane tu monety i dewocjonalia, które przekazano jako wota do kościoła w Starej Białej. Źródło zostało zamknięte betonową cembrowiną studni, obok ustawiono krzyż i zasadzono brzozę.

Jedno z podań mówi o uzdrowieniu mieszkanki wsi Draganie, która cudownie odzyskawszy wzrok ufundowała krzyż stojący obok źródełka. Na krzyżu widoczna jest data 1920 roku. W początku XX wieku z pobliskiej parafii św. Jadwigi Śląskiej organizowano pielgrzymkę osób niepełnosprawnych.

Obecnie dojście do tego miejsca jest mocno utrudnione, ponieważ nie prowadzi tu żadna ścieżka.

Współrzędne geograficzne: 52.62345, 19.66785

Link do mapy Google

Źródła informacji: M. Umiński 2012; https://www.starabiala.pl/gmina-stara-biala/aktualnosci/1652-zrodlo-swietego-rocha (dostęp 15.05.2023).