W zabagnionej dolinie rzeki Urzędówki, znajduje się cudowne miejsce z sanktuarium poświęconym św. Otylii. Spod drewnianej kaplicy wybija źródło, z którego woda wedle tradycji posiadać ma uzdrawiającą moc, szczególnie pomocną w chorobach oczu, głowy i gardła. W drugi dzień Zielonych Świąt w miejsce to zmierzali wierni z bliższej i dalszej okolicy, również zza Wisły. Pierwsze wzmianki dotyczące miejsca sięgają XVIII w.
Kapliczka domkowa w miejscu dawnego „świętego drzewa”. Nieopodal wsi Bielsko, w lesie położonym pomiędzy tą miejscowością a Chodlikiem znajduje się miejsce zwane „Zjawieniem”. Dziś stoi tam niewielka kapliczka domkowa, ufundowana przez mieszkańców Bielska w 1935 r. Wiąże się z nią legenda mówiąca o objawieniu, jakie miało tu miejsce przed wieloma laty. Dwom mężczyznom okazał się klęczący zakonnik. Jak mówią najstarsi mieszkańcy Chodlika oraz Bielska, wcześniej w tym miejscu stała potężna sosna, która otoczona była szczególną czcią oraz wiarą w moc leczniczą. Ludzie przychodzili do niej i wieszali na jej gałęziach niewielkie szmatki, fragmenty ubrań należących do osób chorych. Miejsce znane było z licznych uzdrowień. Pod sosną jako dary zakopywano monety. Wedle niektórych rozmówców z czasem zawieszono na niej niewielką kapliczkę z obrazem św. Bartłomieja. Według innych od początku kult tego miejsca związany był z osobą świętego i wiszącym w kapliczce na sośnie obrazem. W początku XX w. uzdrowienia w tym miejscu miał doznać jeden z mieszkańców Bielska. Kapliczka została częściowo zniszczona w trakcie działań wojennych, później odbudowana. Znajduje się przy niej również grób czterech mieszkańców Bielska rozstrzelanych przez Niemców w 1942 r. Miejsce to tradycyjnie odwiedzane jest przez okolicznych mieszkańców w Wielkanoc. Niegdyś zbierała się tu cała społeczność, biesiadowano w jego pobliżu. Według innego podania w miejscu tym rosły lipy, jednej z kobiet podróżujących droga objawił się św. Bartłomiej.
Kamień położony jest przy drodze z Chodlika do Karczmisk, w Lesie Powiślańskim.
Według legendy zagłębienia na kamieniu mają być śladami stopy oraz laski zostawionymi przez Matkę Boską, która wędrowała tędy z dzieciątkiem Jezus. Miała ona przysiąść na kamieniu by odpocząć.
https://skfb.ly/6nKLY
Źródło znajduje się dolinie rzeki Motyczanki. Wg lokalnej tradycji woda ze źródła ma posiada uzdrawiającą moc, pomocną w wielu chorobach.
Wg legendy miejsce objawienia NMP w XIII w. trakcie najazdu tatarskiego. Objawienie Matki Boskiej zatrzymać miał najazd na Wąwolnice. Zagłębienia w kamieniu mają być śladami po stopach Matki Boskiej.
Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej w Wąwolnicy jest jednym z najważniejszych sanktuariów maryjnych na Lubelszczyźnie. Każdego sierpnia, w święto Matki Boskiej Zielnej do kaplicy oraz skrytego w niej kamienia odbywają się pielgrzymki z całej Lubelszczyzny oraz nocne czuwanie. Jeszcze do XIX w. w uprzedniej kapliczce postawionej na kamieniu stała drewniana rzeźba z XIV w. W chwili obecnej znajduje się w Sanktuarium Marii Boskiej Kębelskiej w Wąwolnicy. Kamień znajduje się na terenie tego samego kompleksu religijnego co cudowne źródło w Wąwolnicy.
Źródło znajduje się po zachodniej stronie wzgórza zajętego przez Bazylikę pw. Św. Wojciecha oraz Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej. Źródło zamknięte ze względu na skażenie wód gruntowych.
Sanktuarium Matki Boskiej Kębelskiej jest jednym z najważniejszych sanktuariów maryjnych na Lubelszczyźnie. Źródło wypływa spod wzgórza zajętego przez kościół, niegdyś zamek Kazimierza Wielkiego. Miejsce licznych pielgrzymek oraz uzdrowień. Wedle tradycji woda ze źródła leczy różne schorzenia, przede wszystkim choroby oczu. Miała przy nim odpoczywać królowa Jadwiga w drodze na Litwę. W kościele w Wąwolnicy znajdują się liczne świadectwa uzdrowień. Odpusty: 23 kwietnia, 29 czerwca, I sobota i niedziela września, 8 września.
Źródło znajduje się w podziemiach klasztoru, obudowane cylindryczną studzienką.
Według zapisu z 1925 r. “Słup wody, krystalicznie czystej wynosi 40 cm. od studzienki przeprowadzony jest kanalik popod kościół, z wylotem na plac kościelny”.
Klasztor z XVII w. ulokowany w miejscu lokalnego kultu związanego z uzdrawiającą wodą.
Na skraju lasu, ok. 300 m na NE od zabudowań wsi. Obszar zajęty przez łąki i pola uprawne. Studnia z źródłem w kaplicy pw. św. Stanisława.
Wedle legendy miejsce uzdrowienia niewidomej dziewczynki, córki właściciela miejscowych dóbr o nazwisku Suchodolski. Dziewczynka bawiła się na łąkach koło Szczałbia i umyła sobie twarz w wodzie z wypływającego tu źródełka odzyskawszy natychmiast wzrok.
W ramach podziękowania jej ojciec ufundował w Szczałbiu kościół, zaś obok źródełka postawił drewniany krzyż. Dziś znajduje się tu kaplica oraz studnia z „cudowną wodą”. W maju organizowane są tu pielgrzymki i msze święte.
Kościół i parafia powstały dopiero w lata 80-tych XX w. Miejsce kultu lokalnego.
Głaz o długości 200 cm, wysokości 95 cm, szerokości 120 cm. Położony jest w stawie o lokalnej nazwie „Diabelski staw”. Z kamieniem związana jest legenda, iż został upuszczony przez diabła, który chciał go zrzucić na pobliski kościół w Radoryżu Kościelnym. Według informatorów ze wsi Radoryż Kościelny oraz Wólka Radoryska niegdyś miejsce kąpieli i wycieczek okolicznej ludności, dziś zapomniane. W pobliżu, obok czynnej strzelnicy znajduje się podobny głaz.
Wg M. Barucha „na granicy wsi Niemanowic i Kuczek, o dwie mile od Radomia, znajduje się kamień z niewyraźnym śladem nogi, o którym miejscowi wieśniacy mówią, jakoby powstać miał z odcisku buta chłopskiego”
Kamienia nie udało się zlokalizować w terenie, prawdopodobnie obiekt zniszczony.